ZAPISKI Z CZASÓW DYKTATURY (175 - 180) USTAWA. TĘSKNOTA. NASZA ZIMA ZŁA. DŁONIE. SUITA.

  

175.

Umieściłem w kawiarence link kierujący do ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. "o prawie autorskim i prawach pokrewnych", a chciałbym przy tej okazji uzmysłowić gościom kawiarenki, że jest w niej coś takiego jak "dozwolony użytek utworów chronionych", bez którego praktycznie niemożliwe byłoby cytowanie w blogosferze czyichś dzieł, utworów, bądź też ich fragmentów w celach edukacyjnych czy propagatorskich. Więcej w Oddziale 3 w/w ustawy.

176.

Mamy zimę, czy jej wciąż nie mamy. Może w górach, gdzieś na wschodzie kraju, a tu u mnie przed Sylwestrem z obostrzeniami, wyłączywszy zabawę sylwestrową z TVPIS, włączyła się lampka tęsknoty za śniegiem i mrozem. Złagodziłem tę tęsknotę zdjęciem Tadeusza Sakowskiego, który prezentuje nam zimę na Mazurach.

177.

Kolejna propozycja zimowa, tym razem dźwiękowa, z pewnością zaskoczy gości kawiarenki, tak jak i mnie samego zaskoczyła, lecz jakoś nie mogłem się powstrzymać...

178.

Ponieważ w dalszym ciągu eksperymentuję z tekstami, jeszcze w bieżącym roku przedstawiam urywek pod tytułem "Szezląg", urywek ten, dodajmy, nie ma nic wspólnego z tytułem.

SZEZLĄG

Poprosiłem o coś do jedzenia. Zaproponowała golonkę, bo to czyste mięso; skąd mają golonkę w tych czasach, kiedy mimo wszystko jest bieda, no mają, bo szef zaprzyjaźnił się z takim jednym kierownikiem chlewni, ale ciii, o tym nie powinna była mówić, nawet komuś, kto wydaje się być sympatyczny. Urosłem w oczach.

- A pan na długo?

To mówię, że:

- Przyjechałem na budowę, bo to i zarobić można, i potrzebują, i na czasie, choć była też praca w tartaku, tak że zastanawiałem się, bo tartak jakiś taki bliższy temu, co mi potrzeba.

- Ech!

- Bo, pani wie, ja jestem taki od budowania nowego. Lubię natychmiastowo widzieć, co zrobię. Buduje się osiedle, prawda? I tę szeregówkę sklepów – tam mnie właśnie rzucili.

- To pan już ma zajęcie? - zdziwiła się.

Pewnie, że mam. Przyjechałem w poniedziałek i zaraz do pracy. Zaciągnąłem się. Tamten nie usiedział przy biurku. Poprowadził mnie przed sobą. Idź tu, tam, w prawo, a pytał się, co potrafię; ja, że jestem silny i sprawny, choć humanista, ale z miłości do człowieka się nie wyżyje w dzisiejszych czasach, więc wolę wykorzystywać siłę swych ramion. Wreszcie doszliśmy. Przedstawił mnie brygadziście, a ten skierował do magazynu po ubranie robocze i narzędzia. Pracuję. Mieszkam w hotelu robotniczym. W pięciu w jednym pokoju.

Tak wyszło. Czy intencjonalnie odezwałem się w kwestii tego hotelu?

Podała mi do stolika tę golonkę z ziemniakami, surówka z pora i sporą ilością chrzanu. Właściwie to każdy sam podchodzi do okienka, gdzie wydają posiłki. Dla mnie zrobiła wyjątek. Obserwowała mnie.

(...) 

179.

Czy ktoś pamięta taką scenę z "Do widzenia, do jutra" - filmu w reżyserii Janusza Morgernszterna z niezapomnianymi: Teresą Tuszyńska i Zbigniewem Cybulskim, scenę, w której bohaterami są dłonie...?

Mnie się spodobała.

180.

I w końcu coś, co również mi się podoba. Może jest to muzyka dla koneserów, ale wydaje mi się, że należy do najpopularniejszych spośród utworów muzyki klasycznej. Oto suita nr 1 Peer Gynt norweskiego kompozytora Edvarda Griega w wykonaniu filharmoników berlińskich pod dyrekcją Herberta von Karajana

[30.12.2020, Toruń]