ZAPISKI Z CZASÓW DYKTATURY (560) ROCZNICA

 

Aby nie popadać w melancholię, która mogłaby niepostrzeżenie dostać się pomiędzy linijki tekstu poniżej, przedstawiam szpitalne, norweskie danie (zaznaczam, że było do danie do wyboru). Główni bohaterowie to: łosoś, brokuły, ziemniaczki typu el dente, tudzież kremowy, przepyszny sos...ech, wspomnienia.

560.

    W dniu 8 grudnia 2019 roku napisałem: "Gdyby kto pytał... Od 24 października jestem w szpitalu w Oslo po poważnym wypadku, jakiemu uległem. Udało mi się przeżyć. Mam nadzieję wrócić do kraju w nadchodzącym tygodniu."

    W tej krótkiej notatce pojawił się błąd. Otóż w szpitalu w Oslo znalazłem się dnia 25 października 2019 roku, bezpośrednio po wypadku jakiemu uległem.

    Tak, wczoraj minęły dwa lata od tego wypadku, w którym omal nie straciłem życia i do dzisiaj odczuwam jego skutki. To wydarzenie zmieniło całe moje życie. Było ciężko, bardzo ciężko. W tych najcięższych czasach podano mi dłoń, wspomożono mnie, za co dziękuję tym wszystkim, którzy wiedzą, że jest za co dziękować. Martwię się teraz tylko tym, że chociaż jest ze mną lepiej, nie zdołałem dotąd odpowiedzieć z nawiązką na okazaną mi pomoc. A że ten wypadek wpłynął na moje obecne życie, to fakt, którego chyba nie muszę tłumaczyć. Są takie instytucje i urzędy, które, jakby z radością wykorzystują fakt, iż wskutek tamtego zdarzenia załamało się moje życie zawodowe, a też i po części, rodzinne. Jest też człowiek, całkowicie niezwiązany z wypadkiem, który dla własnych potrzeb wykorzystuje tę feralną historię z 25 listopada 2019 roku. Ale przecież trzeba nadal żyć, chociaż czasami nie chce się wstawać, nie chce się widzieć wschodu słońca, bo przychodzą chwile totalnego zwątpienia. Próbuję z nimi walczyć. Raz mi się to udaje, innym razem niekoniecznie. Po raz kolejny dziękuję wszystkim, którzy przyczynili się do tego, że jednak żyję, dziękuję służbie ratowniczej, lekarzom, pielęgniarkom i pielęgniarzom, którzy się mną zajmowali w dalekim Oslo, dziękuję pani Edycie, która się mną zajęła, gdy przebywałem w szpitalu; dziękuję też wszystkim moim znajomym i nieznajomym, także tym, którzy komentują poruszane przeze mnie tematy na kawiarence, dziękuję za okazaną pomoc i wsparcie; nareszcie dziękuję swoim najbliższym, że byli ze mną i w dalszym ciągu ze mną wytrzymują.

[26.10.2021, Toruń]