POEZJA (12) JERZY LIEBERT - "SŁOWACKI"

 

Witold Wojtkiewicz (1879 - 1909)

"Orka"

Krótka notka biograficzna zdolnego i przedwcześnie zmarłego poety - [źródło - Wikisource]

      Jerzy Liebert, urodzony w Częstochowie 23 lipca 1904 r., uczęszczał do szkół w Warszawie (gimnazjum im. Reja — 1913 r.), w Moskwie (Szkoła Giżyckiego — 1914-1918 r.), — a po powrocie do kraju — w Warszawie do gimnazjum Giżyckiego, po ukończeniu którego wstąpił na Wydział humanistyczny Uniwersytetu Warszawskiego (1925 r.).

     Systematycznemu kontynuowaniu studiów uniwersyteckich przeszkodziła konieczność pracy zarobkowej oraz utajona a wyniszczająca siły choroba. W lecie roku 1929 zaczął pracować w redakcji Pamiętnika Warszawskiego, następnie w redakcji Drogi. W okresie tym coraz częściej zapadał na zdrowiu. W styczniu 1930 r. lekarze stwierdzili istnienie otwartej gruźlicy.

     Dzięki pomocy Departamentu Sztuki Jerzy Liebert udał się do Worochty, początkowo na okres 3 — 4 miesięcy, — następnie skutkiem nieustępliwości choroby pobyt ten został przedłużony. Dalsza troskliwa pomoc Departamentu Sztuki, redaktora Mieczysława Grydzewskiego, kolegów i przyjaciół umożliwiła poecie podjęcie nowej kuracji.

     Cały ten okres pobytu w górach Jerzy Liebert spędził na intensywnej i wielostronnej pracy naukowej i literackiej. Po półtorarocznej kuracji, gdy płuca były zaleczone — nastąpiło nagłe, a tragiczne przerzucenie się choroby na mózg. Wobec gwałtownego jej przebiegu przewieziono Jerzego Lieberta do Warszawy, gdzie w dn. 19 czerwca 1931 r. zmarł.

SŁOWACKI

Gdy z ziemi cudzej wreszcie dobyty,

Przypłyniesz ku nam rzecznym korytem,

Na progu staniesz, swoich przywitasz —

Na pewno wtedy będziesz się pytał:

Jakżeście żyli, jakże się działo,

Gdy z każdej miedzy w oczy wam wiało,

Lęk nieustanny, niepokój miałem,

Czy w domu wszystko, czy w domu cało?

Kiedym was odbiegł, chodziłem wokół

Po różnych krajach z płomieniem w oku,

Nie mogłem spocząć, powstrzymać kroków,

Jednego tylko tęskny widoku.

Gdy ku domowi zwracałem głowę,

Widziałem nad nim chmury gradowe,

Zwały kraczące, ciemno-wiorstowe...

Chciałem je moim odpędzić słowem!

Chciałem wam chociaż z daleka pomóc —

Biegłem naprzeciw gońcom hiobowym,

Z chmurą, stuwichrem przy blaskach gromu

Walczyłem w barwach naszego domu.

Myślałem błędny, że ktoś z domowych

Podsłucha moje z sobą rozmowy,

Niedomówione słowa podpowie,

Wichry, sny czarne zdejmie mi z powiek.

Cudowną wodę rodzinnych dolin

Do ust przyłoży, z czarów wyzwoli,

Że wyprowadzi z zaklętych stolic

Na drogi dobrze znanych okolic.

Tam mi doręczy zielę nad zioła,

Przed którem nic się oprzeć nie zdoła...

Daremniem czekał... W kredowe koła

Wdarł się sen wielki, sen mnie pokonał.

I śniło mi się, że gdy grom zamilkł,

Przyszli mnie szukać, idąc śladami,

Że wracam wreszcie godzić się z wami,

Odnaleziony między słowami...

I w wieczność moją, w mój sen głęboki

Wbiegły wiślane szepty, potoki,

I sam widziałem moje obłoki

Odbite w wodzie — trudy wysokie.

[22.01.2022, Toruń]