FARAMUSZKI (1) WIELKIE ŚWIATA ZASMUCENIE (fragment szkicu)

Wielkie świata zasmucenie to moje spojrzenie przez okno, za którym połyskują w bladym świetle świtu ocynkowane kontenery na śmieci, do których podchodzi starzec z wyglądu, w czapce wciągniętej na uszy, podchodzi i otwiera klapę jednego z pojemników, zanurza w nim zimne ramiona po same pachy, a kot - rudy łachmyta, szczurołap z wąskim, jak na koty, pyskiem, już krąży wokół nóg człowieka z siwą, podpalaną brązem brodą, krąży i ociera się o drelichowe nogawki starca, pazurkami przypomina mu o swojej obecności. Obaj o brzasku wybrali się na żebry.

Nareszcie starzec wyciąga puszkę z w połowie otwartym denkiem, stawia ją na krawężniku, kot pędzi ku niej, przystaje, obwąchuje, w końcu niezdarnie pakuje swój nos do środka, wylizuje resztki paprykarza albo pasztetu, a puszka przemieszcza się najpierw po krawędzi chodnika, później wygłodniałe zwierzę popycha ją nosem ku  fasadzie kamienicy; tam metalowy łoskot truchleje, ucisza się i gaśnie. 

Nie będziesz mój dniu pochwalony, dopóki ten człowiek, tam, na dole, w sandałach, choć jesień strąca liście i pokrywa je szronem, a wytarty sweter z samodziału nie ma już tej mocy, aby przed wiatrem uchronić twardą i pomarszczoną skórę, ale przecież wciąż wrażliwą na chłód i tępą wilgoć poranka; dopóki ten człowiek tam jest, to ja ciebie, nowy dniu, nie pochwalę, i stoję przy oknie śmiało, z twarzą ponurą, z zaciśniętymi zębami, a w głowie grzechocą myśli dwojakie, bo z jednej strony radość we mnie z kolejnego przebudzenia; nie mogę nie zauważyć tego rumieńca na policzkach miasta, jego ulic i kamieniczek; zaraz ludzki potok przepłynie do zakładów, szkół, sklepów, kościoła drapiącego dwoma wieżami chmury, zaraz radosne okrzyki wydobędzie ze swego gardła życie… z drugiej strony tuż pode mną dzieją się rzeczy niesłychane - człowiek przysiadł na krawężniku, przegryza skorupę zeszłotygodniowej bułki obsypanej makiem; nawet kot nienasycony spogląda w stronę pojemników, których cuchnące wiktuały za dwa kwadranse pożre śmieciobus.

Odryglowuję okienny zamek, uchylam szklane skrzydło ptaka; zaskrzypiało.

- Mówiłem ci, abyś przyszedł do mnie, choćby na noc, skoro dzień ci niestraszny,  dlaczego mnie nie usłuchałeś?

Głos mój jest donośny, dokuczliwy dla uszu sąsiadów; otwierają się okna, rudy zwierzak unosi na mnie wzrok bezrozumny.

Dumne oczy człowieka przypominającego starca spoglądają na mnie.

- Każę cię przyprowadzić do mnie, jeśli będziesz zwlekał - mówię.

Mijały chwile, podczas których słońce pościeliło łoża miejskich dachów żółtą narzutą, ciepłą i radosną.

Pod pazuchą zlękniony kot pokazywał pazury; skoczył potem oparzony strachem, pod łóŻko się schował. Starzec całą godzinę moczył ciało pod prysznicem.

Nareszcie usiadł na stołku; owinął się wokół ud ręcznikiem.

Chwyciłem brzytwę. Ścinałem z jego twarzy przedwczesną starość.

Śmieciobus przystanął przy kamienicy i zaczął pożerać smrodliwą zawartość kontenerów.

Wielkie świata zasmucenie zrobiło sobie drzemkę.

[17.10.2017, Dobrzelin]