Z DZIENNICZKA (17) KOŃCZĄ SIĘ KARTKI

1. O CZASIE ÓW

Kończą się już kartki dzienniczka obecnej trasy, mija nieubłaganie czas. Dzienniczek, dzienniczkiem, a ja wszystkie swoje teksty najpierw edytuję w jednym, długim pliku; potem następuje segregacja niektórych z nich - trafiają do oddzielnej, elektronicznie sterowanej szuflady.

Aktualnie używany plik ma początkową datę 20 sierpnia i sporządzony został z tekstem uczynionym w Kościelisku. Ileż to dni minęło od tego czasu, a wydaje się, jakby było to wczoraj. Cóż, czas absolutnie się z nami nie liczy, odmierza swoje, a nam pozostawia pamięć o dniach, wspomnienia chwil, co odeszły, radosnych i tych niemiłych, które osobiście staram się resetować.

Przelatuje nam to nasze życie jak cień skrzydeł ptaka, co zerwał się do lotu, gnając w obce kraje, przecieka nam wodą przez palce, a ślady naszych stóp na tym padole, rozmywa wiatr, zacierają je następujące po sobie noce i dnie.

Dlaczego jednak tuż przed zaplanowanym zakończeniem podróży do kraju ten czas - swawolnik tak się dłuży, tak ociąga z podjęciem ostatecznej decyzji o powrocie?

Oj, czasie, czemuś ty tak zachłanny swej władzy nad światem.

Nic to…

2. KOLEJNA TRASA PO FRANCJI

Z Nogent-sur-Vermisson, miasteczka w departamencie Loiret, tak gdzieś pomiędzy Montargis a Gien i Briare wybrałem się z częściami samochodowymi do Montbeliard w departamencie Doubs (Burgundia-Franche-Comte… dużo by opowiadać o tych regionach we Francji, gdzie np. tytuły departamentów pochodzą w większości od nazw rzek, rzadziej gór).

W tym Nogent-sur-Vermisson, w firmie „Faurecja” produkcja jakichś części trwa dzień i noc, a Francuzi najwyraźniej umyślili sobie, że większą część produkcji upłynniają 3,5-tonowymi busami. Doliczyłem się chyba czternastu rodzimych busów i jeden rumuński. Ale w polskich firmach transportowych coraz więcej jeździ Ukraińców - trzech takich spotkałem, a jeszcze wcześniej, na rozładunku w Moissy zobaczyłem się z Ukraińcem, którego poznałem w „domu”. Nie jeździ już w MP Transie - wybrał lepsze dla Ukraińców zarobki.

Przez całą nocną trasę mżyło, choć jak na te porę roku nawet we Francji - ciepło, plus piętnaście. Jechałem „bezpośrednio”, to znaczy na określony czas. Z jednej strony musiałem się spieszyć, ale z drugiej chciałem oszczędzić paliwo. I jedno i drugie mi się udało. Z toną ładunku wyrobiłem się w 9,3 litrów na 100 kilometrów, co jest niezłym wynikiem.

A potem sen gdzieś na parkingu prawie w centrum Montbeliard, sen porządnie przespany pomimo padającego i tłukącego w szyby deszczu i nie tak wczesnym rankiem - śniadanie i przejazd po „Buffalo Grilla” w Botans, gdzie łapię niezłe łącze internetowe… i czekam na załadunek do kraju.

[03.10.2017, Botans, Territorie de Belfort we Francji]