IMPROMPTU - TEATR WYOBRAŹNI (2) LUDMIŁA, KTÓRA OKRĘCIŁA LUDWIKA WOKÓŁ PALCA

Po dobrej godzinie ciszy i spokoju, za wyjątkiem rozmów natury, magister Chojnacki zdecydował się napocząć temat, który od jakiegoś czasu zagościł w jego zamyślonej głowie.

- Ludmiła okręciła Ludwika wokół palca.

Na tę wieść kioskarz Wnuk zmiął na pół gazetę, w której się zaczytywał.

- Życzycie sobie panowie co przeczytać? - zapytał nieśmiało.

- A o czymże to w naszej lokalnej prasie mogą pisać? - oburzył się pan pułkownik. - O tym, że po raz kolejny opozycja złożyła wniosek o głosowanie o wotum zaufania dla przewodniczącego rady?. Są w mniejszości, a zatem to nic innego jak śmiech na sali albo ubijanie piany.

Emerytowany urzędnik bankowy Liskowacki ocknął się nagle z drzemki, w jaką popadł był niespodziewanie prędko i która pozostawiła jeszcze po sobie ślad niewyspania oraz krople potu na czole i skroniach.

- Aby ubić szybko pianę na kogel-mogel, ewentualnie na ciasto, należy do białek wsypać szczyptę soli, przy czym ważne jest to, aby jedynie szczyptę, by nie przesolić.

- Pan pułkownik nie taką pianę miał na myśli - zaśmiał się magister Chojnacki. - Dzień dobry panu. Niestety nie jest pan w temacie.

Skłonność do zażywania popołudniowej drzemki prócz spożywania pokarmów w nadmiernej obfitości była to jedna z najbardziej rozpoznawalnych na odległość cech pana Franciszka. Bankowca nie oburzyła jednak kąśliwa uwaga przyjaciela, przeciwnie, pogodzony ze słabościami jakie posiadał, przetarł czoło chusteczką i głosem bardziej już wolnym od naleciałości sennych obrazów wyrzekł:

- Oświećcie mnie zatem, o czym w świecie grają.

- Pan pułkownik utrzymuje - wtrącił się do rozmowy kioskarz Wnuk - że bezcelowym jest czytanie naszej lokalnej gazety, w której na pierwszej stronie opozycja ku uciesze koalicji bije pianę w sprawie kolejnego głosowania o odwołanie pana przewodniczącego rady, Franciszku.

- Ale my czekamy na tę przypowieść o Ludmile i Ludwiku - raczył zauważyć pan pułkownik Antczak.

Wywołany do kontynuowania opowieści, którą obdarzył ledwie tytułem, magister Chojnacki mentorskim tonem podjął naruszony przez siebie wątek.

- Ludmiła okręciła Ludwika wokół palca. To było widać od samego początku ich znajomości. Najpierw wymusiła na nim zgolenie wąsów oraz obcięcie włosów na jeża, następnie wskazała na fakt, iż zabierając ją z jej domu na randkę, powinien uprzednio założyć jasny garnitur, do tego krawat. Jako dyspensę z jej strony było to, że pozwoliła Ludwikowi ubierać koszule z krótkimi rękawami, ale koniecznie białe. Pochodząc z bardzo dobrej i zacnej rodziny, nie zaryzykowała zgorszenia, jakiego niechybnie doświadczyliby jej rodzice, widząc Ludwika wystrojonego w dżinsy i polówkę. Dopiero z młodzieńcem w tak przystojnym stroju Ludmiła mogła wyjść na miasto, sama ubrana nienagannie w błękitną sukienkę zakrywająca kolana, z odpowiednim dekoltem, w pantofelkach dobranych kolorem do sukni, we włosach spiętych w niewyzywający koczek.

- O tak, Ludmiła, ilekroć ją spotykałem w parku czy na starym mieście, zawsze ubrana była jak dama z zamierzchłej epoki - przyznał pan pułkownik.

- Dla mnie z kolei - wtrącił pan Franciszek - aby być postrzeganą jako dama, Ludmiła powinna deczko utyć, albowiem jeśli kobieta nie ma tu czy tam stosownej obfitości, tracą na tym jej kobiece kształty.

- Ależ panie Franciszku, toż Ludmiła ledwie osiągnęła pełnoletność. Czasu potrzeba, aby dokumentną kobietą się stała, a to nastąpi niechybnie po zamążpójściu, a już z całą pewnością po pierwszym dziecku - zaoponował kioskarz Wnuk.

Emerytowany nauczyciel Chojnacki nie miał nic przeciwko komentarzom jakie usłyszał, świadczyło to bowiem dobitnie o tym, że zapodany temat ucieszył się zainteresowaniem przyjaciół.

- Kiedy sprawy nabrały obrót bardziej intymny, a narzeczonym nie wystarczyły już wspólne spacery, chodzenie do kina czy na potańcówki, Ludwik zaczął bywać nader częstym gościem w domu Ludmiły. I niech panowie nie myślą sobie, że Ludmiła pozwalała sobie na coś, na co z aprobatą przystają kobiety o swawolniejszych obyczajach, jakie panują teraz pośród kwiateczków naszej współczesnej, żeńskiej młodzieży - nic podobnego. Ludmiła przebywała z Ludwikiem w pokoju, obszernym i po kobiecemu urządzonym, który wszelako wymagał odnowienia. Zatem Ludwik spędzał swój randkowy czas w roboczym przebraniu i po wystawieniu mebli, imał się trudów kładzenia gipsowych tynków, szlifowania tychże, a w końcu malowania ścian i sufitu na kolor najbardziej odpowiadający estetycznej wrażliwości Ludmiły. Ona z kolei, w czasie nielicznych przerw w pracy, na jakie Ludwikowi pozwalała, częstowała narzeczonego czekoladowymi pomadkami tudzież upieczonym przez jej matkę ciastem, które popijał słabiusieńką herbatą lub schłodzoną wodą z cytryną, ale bez cukru. Oczywiście nie obeszło się podczas tych przerw lekkich jak motylki i krótkotrwałych pocałunków, jakie składała na policzkach Ludwika, jednakowoż zaraz po nich następowały rozsądne uwagi odnośnie jakości Ludwikowej pracy, staranności w wygładzaniu tynku czy też niepozostawiania śladów po włosiu pędzla, którym zamalowywał ściany.

- Nie wiem jak wy, panowie - zauważył pan Franciszek - ale ja czułbym się nie najlepiej, gdyby nie poczęstowano mnie obiadem.

- Ja z kolei uważam - odezwał się kioskarz, pan Andrzej - że wysłuchiwanie uwag odnośnie pracy, na jakiej kobiety zwykle się nie znają potrzeba wielkiej cierpliwości. Sam nie wiem, czy na miejscu Ludwika byłbym w stanie to wytrzymać.

- A ja sądzę, że panów uwagi dobitnie świadczą o tym, żeście nie zaznali trudów żołnierskiego życia, które polega na wypełnianiu rozkazów przełożonych. A to, że karmią nas podle - przyjdzie czas na biesiadowanie.

Słowa te nie mogły być wypowiedziane przez nikogo innego niż przez pana pułkownika w stanie rezerwy Antczaka.

Magister Chojnacki ciągnął swą opowieść dalej.

- A kiedy mebelki zostały ponownie wstawione do pokoju, Ludmiła zarządziła, aby w pobliżu okna, choć nie przy samym oknie, zostawić trochę pustej przestrzeni. Tłumaczyła to faktem, iż w tym właśnie miejscu postawione będzie łóżeczko dla niemowlęcia, które niechybnie spłodzą w noc poślubną z Ludwikiem. Ludwik był tym postanowieniem mniej niż delikatnie ucieszony, a jeszcze mniej tym, że z inicjatywy Ludmiły narzeczeni odbywali teraz wędrówki po sklepach z niemowlęcą odzieżą, wybierając przezornie fatałaszki tak dla płci żeńskiej, jak i dla męskiej niepoczętego jeszcze robaczka. Obstalowali też łóżeczko dla swojego skarba i zamówili wózek lekki i akuratny w obsłudze.

- Zadziwiająca zapobiegliwość przypominająca precyzyjny plan szturmu na nieprzyjacielskie wojska - stwierdził pan pułkownik.

- A zatem, panowie, wystarczało teraz dać na zapowiedzi, ustalić termin ślubu i omówić w gronie przyszłych teściów wszelkie niuanse weselnej uroczystości - kwitował opowiadający.

- No cóż - westchnął pan kioskarz Wnuk - tak właśnie sprawy mieć się powinny.

- Niechże pan da panu magistrowi doprowadzić historię do szczęśliwego finału - upomniał pana Andrzeja bankowiec - choć wydaje mi się ona dotąd zbyt prozaiczna, aby wiodła do pomyślnego zakończenia.

- W końcu uzgodniono wszelkie detale, sproszono gości, zbliżył się termin i godzina stanięcia młodych przed ołtarzem - ciągnął pan Wojciech. - Zgodnie z obyczajem u wejścia do świątyni ojcowie obu stron podprowadzili ku sobie narzeczonych, ci wzięli się pod rękę i ku głównemu miejscu w kościele podążyli, już, już, wysunęli się przed kościelne nawy, organy zagrzmiały, ksiądz z ministrantami o czymś jeszcze na boku rozmawiał, gdy nagle Ludwik pozbywa się uścisku Ludmiły dłoni, nie przeżegnawszy się odwraca się na pięcie i kieruje ku otwartym wrotom świątyni. Obrzucony zadziwionymi spojrzeniami, lecz niezatrzymany przez nikogo, opuszcza boski majestat i znika.

- Tegom się, do diaska, spodziewał! - wykrzyknął nieopacznie pan kioskarz.

- Ludzie mówią, że Ludwik jeszcze tego popołudnia trafił niepostrzeżenie do przyjaciela, z którym dwa litry wódki wypił przez noc, a spał po tym opilstwie dobę, a jeszcze przez tydzień nikt go na mieście nie widział.

- Coś podobnego! Uciec spod ołtarza - zadziwił się pan Franciszek. - To mi szlachetna zuchwałość, bo, przyznajcie sami, panowie, że być tak bardzo, jak Ludwik, okręconym wokół palca niedoszłej żony, toż to wstyd dla męskiego honoru, prawda?

- Też tak myślę, przyjacielu - zgodził się z przedmówcą pan Andrzej Wnuk.

Natomiast pan pułkownik posłyszawszy opowiedzianą przez magistra historię w całości, ośmielił się wypowiedzieć jeszcze kilka zdań na jej temat.

- Ja oczywiście rozumiem przesłanie dobywające się z tej opowieści. Rozumiem też, że los Ludmiłę i Ludwika nie połączy już więcej z sobą, ale nie mogę oprzeć się wrażeniu, że jest jeszcze jakiś istotny szczegół, który zmotywował pana, Wojciechu, do tego, aby opowiedzieć nam właśnie tę historię.

Pan magister zamyślił się srodze, a w tym jego zamyśleniu smutek był i rezygnacja, w końcu wyrzekł:

- To prawda, panie Ambroży, Ludmiła ostatecznie zerwała z Ludwikiem… a dlaczego o tej historii wam opowiedziałem? Otóż syn mojej siostrzenicy, chłopiec młody, spolegliwy i nadzwyczaj spokojny w obejściu, jest dzisiaj narzeczonym Ludmiły.

Zapanowało tęgie zamyślenie wśród przyjaciół, tak milczące i dające po sobie poznać wielkość niemocy, że jedynym ratunkiem okazały się słowa emerytowanego bankowca, pana Franciszka.

- Tak i syn pańskiej siostrzenicy, panie magistrze, nie musi już malować pokoju, ani też kupować ciuszków dla niemowlęcia. Z tego przynajmniej należy się cieszyć.

[26.05.2018, Aire de l’Adour, Landes i 27.05.2018 Lannemezan, Hautes Pyrenees, we Francji]