ZWIDY

Ten błękitny fartuch, czepek na głowie, biały; spod niego upięte w kok kasztanowe włosy - ich kosmyki wystają poza krawędź czepka, dotykają śnieżnobiałego kołnierzyka błękitnego fartucha.

Do żyły w zgięciu łokcia lewej ręki wkuta igła kroplówki - przezroczysty płyn skapuje z banieczki do plastykowej rurki, upuszcza kropelki podobnie jak to czyni poddany słonecznym promieniom sopel lodu. Gdzie indziej uwiera cewnik - przetoka jest drożna.

Nie wie po jakim czasie, gdy wzięli go na stół, usłyszał te słowa:

- Budzimy się. Otwieramy oczy. Jak masz na imię?

Wykonał te polecenia, chyba bardziej po to, aby zjawa w błękitnym kitlu sobie poszła.

Zasnął.

I znów:

- Teraz nie trzeba spać. Taki kawał chłopa, a senny, zmęczony?

Pobłękitniało mu w oczach. Coś sobie przypominał. Z trudem uniósł głowę, a właściwie sam podbródek. Postać stojąca przy jego łóżku pochłaniała znaczną część słonecznej poświaty, którą absorbowało pomieszczenie w jakim się znajdował.

- No dobrze, skoro kontaktujesz, kojarzysz i wiesz kim jesteś, możesz się jeszcze zdrzemnąć.

Kiedy się obudził, szyby w oknie pociemniały, ale nie były jeszcze czarne jak szkolna tablica. Jeszcze raz pojawiła się przed nim sylwetka w błękicie. Poczuł chłodny dotyk wilgoci na swoich ustach. Wyssał ją z czegoś, co przywiodło mu na myśl gąbczasty patyczek.

- Siostra przygotowywała mnie do operacji? Uczestniczyła w niej?

Stała przy nim blisko. Poczuł nawet jak przypadkiem uderzyła kolanem o krawędź łóżka. Syknęła z bólu, ale zwrócił uwagę na coś innego - jej zanurzone w ciemnym, słodowym piwie oczy nagle powiększyły się jakby miały wyrazić największe zdziwienie.

- Widzę, że ci się poprawia. Mama się ucieszy… nie, ja pracuję tylko tutaj. Przywieziono cię wczoraj po południu. Nie sądzę, abyśmy widzieli się przedtem.

- Jak to? Kojarzę przecież ten siostry błękitny fartuch. Kręciła się siostra wokół mnie, a tuż przed tym, kiedy zasnąłem, siostra kazała mi liczyć do dwudziestu. Nie zdążyłem do aż tylu.

- To zwidy, halucynacje. Operowany byłeś w błękitnej sali. Mamy jeszcze kremową i seledynową, ale chyba ta w błękicie wygląda najpiękniej. A liczyć kazała ci zapewne pani doktor anestezjolog.

Przyjął jej wyjaśnienia do wiadomości, ale w nie nie uwierzył, po czym jednak spróbował nadać swoim myślom kształt bardziej logiczny.

- Być może spotkałem ją dopiero tutaj, kiedy przywieziono mnie z operacyjnej sali - pomyślał. - Musiało tak być, bo wydaje mi się, że ktoś wcześniej już mnie wybudzał, a potem pędziłem na jakimś wózku czy łóżku do windy, wjechałem nią czy zjechałem, pchano mnie potem. Tak, musiałem mieć oczy otwarte, kiedy się tutaj znalazłem i wtedy mogłem zobaczyć. Nie mogłem się poruszać i mówić, ale nie odczuwałem bólu.

- I siostra się mną opiekuje? - zapytał.

- Tak, właśnie to robię.

- Ile czasu minęło od operacji?

Przeliczyła w myślach, potem powiedziała na głos:

- Operacja mogła się zacząć wczoraj o dziewiątej rano. Do dziewiątej mamy dwadzieścia cztery plus dwanaście, daje trzydzieści sześć godzin, robaczku.

- I tyle czasu siostra zajmuje się mną?

- Wyobraź sobie, że tak. Ale nie martw się, w pokoju pielęgniarek mamy leżankę, to sobie odpoczywam, a gdyby działo się coś niepokojącego, zawsze może do ciebie podejść koleżanka. Ale nic takiego się nie stało, bo przez większość czasu śpisz jak zabity… - zmieszała się, wypowiadając te ostatnie słowa. A jeśli chcesz wiedzieć, twoja matka zapłaciła mi dodatkowo za indywidualną opiekę nad tobą, chociaż nie musiała tego robić, bo jesteś wyjątkowo dobrym pacjentem.

Nie wiedział, co odpowiedzieć.

- Ale, jak znam życie, dopiero kiedy będzie ci się poprawiać, zaczniesz kaprysić. Tak już jest z pacjentami.

- I wszystko siostrzyczka robi wokół mnie?

- Na razie niewiele. Wymieniam ci kroplówki, daję zastrzyki, mierzę temperaturę, zwilżam ci usta wodą, ocieram pot z czoła. To żadna praca. Nawet nie muszę ci przynosić kaczki, bo jak się orientujesz…

Zmieszał się i zaczerwienił na twarzy

- Ale twój mocz oczywiście wylewam… no coś taki zdziwiony? Nie wiesz jak jest w szpitalu?

- Jestem w nim pierwszy raz.

- Łatwo poznać. Niedoinformowany. Ale już jutro od samego rana wezmę się porządnie za ciebie. Najpierw sprawię, abyś usiadł, potem wetrę w twoje plecy spirytus, później wychłoszczę cię dłońmi, abyś się nie nabawił odleżyn i, co gorsza, zapalenia płuc. Następnie nauczę cię chodzić - będziemy sobie grzecznie spacerowali po korytarzu jak para zakochanych, wykąpię cię potem i w ogóle doprowadzę cię do stanu używalności.

W dalszym ciągu nie odpowiadał, a jedyne, co w tej chwili czuł, poza oczywiście tym, że jego ciało zdawało się teraz składać z dwóch niezależnych od siebie, choć mocno spiętych z sobą chirurgiczną nicią części, prócz tego uczucia czuł wstyd, wstyd z tego powodu, że rozmawiając z siostrą leży nagi, acz okryty lekką kołdrą, nagi i bezbronny, że zdany jest teraz na nią, na jej opiekę, na to, że najzwyklejsze i te najbardziej intymne czynności zmuszony będzie wykonywać przy jej asyście.

- Jak siostra sądzi, długo mnie będą tutaj trzymali?

- Nie wiem, to zależy od lekarzy. A ty chciałbyś długo czy krótko?

- Też nie wiem.

- To zróbmy tak. Na dzisiejszy wieczór niczego więcej ci ode mnie nie trzeba. Po prawej stronie, koło biodra masz przewód dzwonka. Wiesz, jak się nim posługiwać? Po prostu naciskasz tu, w tym miejscu - pokazała. - Ja pójdę się położyć, a jutro pobudka w pół do siódmej, zastrzyk, nowa kroplówka, siadamy, nacieramy spirytusem i tłuczemy po plecach, a po obchodzie, zapraszam na randkę, na spacer po korytarzu… przyjdziesz?

Skinął głową. Odprowadzał wzrokiem błękitną postać siostry, która nie była już zjawą, nie była przywidzeniem. Zamknął oczy i pomyślał, że spróbuje sobie coś przyśnić o prawdziwej randce.

[22.05.2018, San Sebastian, Kraj Basków, w Hiszpanii]