SENS PODRÓŻY

A pani, cóż, że w tych podróżach świat poznaję,

że wciąż nowego coś odkrywam,

podziwiam zachód słońca i przed urwiskiem staję,

że dusza moja odpoczywa…

To nie jest tak, jak widzieć chcą dalekie oczy,

nie syren śpiew, a wiatr co syczy,

to deszcz, który chłoszcze i z mrozem się jednoczy 

a ja - lord Byron w szlafmycy.

Nie dla mnie weneckie łodzie i wersale

bom mazowieckim wierzbom wierny

a jeśli nawet przyjdzie jechać dalej i dalej,

zostanie po mnie znak czytelny -

- słowo, co w polskim krajobrazie zakochane,

ci, którym miłe me powroty,

tubylcze słońce, co razi oczy nad ranem

i księżyc w pełni szczerozłoty.

A tam, gdzie na pokusy losu jestem zdany

człowiek najlepszym przyjacielem

moim, a tam gdzie ja ciepło bywam witany 

człowiekiem się staję - to wiele.

Piękniejszego miejsca na świecie nie masz, pani

nad to, gdzie nie patrzy się wilkiem 

w oczy, lecz służy przyjaznym spojrzeniem dla niej

Gdzież ta kraina, nie zamilknę,

gdyż ja świata obywatel znam takie strony

gdzie z pamięci rozkazu staję

i widzę ponad wszystko dom swój opuszczony

serce łomoce, kwitnie majem.

[05.02.2017, Boecillo, Castilla y Leon, w Hiszpanii]