ZAPISKI Z CZASÓW DYKTATURY (292-294) KRZYSZTOF KOWALEWSKI. DZIEŃ OSTATNI, DZIEŃ PIERWSZY.

 

292.

Maria Koterbska, Wojciech Pszoniak, Ewa Demarczyk, Dariusz Gnatowski, Ryszard Kotys, a niemal przed chwilą Krzysztof Kowalewski to znani nasi aktorzy i artyści estradowi, których nie ma już z nami, a przecież to zaledwie kilkoro spośród tych, którzy odeszli w ostatnich latach. Aktorów i piosenkarzy pamięta się może bardziej niż innych, gdyż przyzwyczailiśmy się do ich wizerunku w kinie, na koncertach, w mediach. Bywa tak, że towarzyszyli nam od samego dzieciństwa, byli rówieśnikami, starszymi naszymi „siostrami” i „braćmi”. Podziwialiśmy ich, dziękowaliśmy, że są z nami, wyznaczając niejednokrotnie nowe trendy mody, a jeśli udało nam się z nimi spotkać na wieczorze autorskim, mogliśmy z nimi porozmawiać albo stwierdzić czy w „realu” są tacy sami jak w kinie czy w telewizji.

Pomyślałem sobie, że zbyt rzadko umieszczam ich w swoich zapiskach w kawiarence, stanowczo zbyt rzadko za życia, bo czas nie lituje się nad wiekiem.

Krzysztof Kowalewski znany jest z gry w wielu polskich komediach, w których stworzył dzięki swojemu talentowi niezapomniane kreacje, między innymi w „Brunecie wieczorową porą”, „Misiu”, „Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz” czy „CK Dezerterzy”. Zwróciłbym uwagę na jego role w filmach „rodzinnych” dla młodzieży. Według mnie pan Kowalewski znakomicie realizuje się jako ojciec czy dziadek, ocieplając wizerunki granych przez siebie postaci. Stąd z ogromna przyjemnością oglądałem „Rodzinę Leśniewskich”, „Jankę” czy „Urwisy z Doliny Młynów”.

Ale pan Krzysztof Kowalewski to niezapomniany partner Marty Lipińskiej w zabawnym słuchowisku Jacka Janczarskiego „Kocham pana, panie Sułku”.

Zresztą trudno zliczyć dokonania pana Krzysztofa, aktora, którego dorobek artystyczny jest nie do przecenienia. Niech odpoczywa w pokoju.

293.

Jako miłośnik małych form w literaturze, kinie czy też w muzyce klasycznej żałuję (pisałem już o tym w kawiarence), że polskie kino poza studyjnymi filmami absolwentów szkół aktorskich praktycznie zrezygnowało z fabularnego krótkiego metrażu. Również w ostatnich latach rodzima telewizja (dotyczy to nie tylko telewizji pisowskie) preferuje bzdurne seriale i paradokumentalne tasiemcowe potworki zamiast współuczestniczyć w produkcji filmów krótkometrażowych ambitniejszych niż „M jak miłość”. Drzewiej było inaczej. W PRL-u powstało wiele telewizyjnych produkcji mieszczących się w czasie pięćdziesięciu lub mniej minut; powstawały też filmy reżyserowane przez różnych twórców, a następnie połączone w jedną zbiorczą całość. Jeszcze inną formą istnienia krótkiego metrażu w polskim filmie był serial, w którym poszczególne części zachowywały niezależną fabułę. Tak się dzieje w przypadku „Dzień ostatni, dzień pierwszy” z roku 1965 składającego się z ośmiu autonomicznych fabuł, obrazów posiadających różnych reżyserów. Dlaczego cenię sobie takie kino? Uważam, że sama wypowiedź filmowa, na którą przeznacza się mniejszy czas jest trudniejsza, niż ma to miejsce w pełnometrażowym obrazie filmowym, który oprócz momentów świetnych, może zawierać pewne formalne, artystyczne niedociągnięcia, bo ekipa filmowa rozliczana jest z całości filmu.

294. Kilka kadrów z serialu  "Dzień ostatni, dzień pierwszy"

• "Na melinę"

• "Nazajutrz po wojnie"

• "Buty"

• "Wózek"

[06.02.2021, Toruń]