KAMPERY ZACZĘŁY WĘDRÓWKĘ

Co roku o tej porze, jak Francja długa i szeroka na drogach zamrowiło się od aut kampingowych i przyczep holowanych przez dzielne mechaniczne rumaki. Zabieliło się, bo plastykowa biel nadwozi tych wakacyjnych wehikułów dominuje. W takim kamperze (czytaj również: przyczepie kampingowej) jest wszystko  czego potrzeba do życia: wygodne łoża, półeczki szafki, lodówka, stoły, stołeczki i telewizja, a przecież i na zewnątrz auta można przytroczyć pojazdy dwukołowe i zdarza się, że za takim pojazdem podąża na przyczepce własna osobówka.

W co czwartej francuskiej wiosce na południe od Paryża są pola kampingowe dla takich aut, specjalne parkingi z dostępem do elektryczności, bieżącej wody, toalet, czasami też do internetu. Nie musi się człek martwić o pokoje, w których przepędzenie nocy z posiłkiem przetrzebi portfele. Zatem nie ma piękniejszego sposobu na spędzenie wakacji nad te kamperowe.

Całkiem sporo Francuzów na wakacyjna eskapadę udaje się w czasie trwania Tour de France. Wtedy jeździ się z etapu na etap, przystaje na poboczu i kibicuje z nadzieją, że może w końcu jakiś rodak wygra wreszcie w tym roku wielką pętlę.

Są i tacy, którym szefostwo firm nie gwarantuje urlopu w lipcowo-sierpniowej wakacyjnej porze. Ci z kolei, najczęściej starsi wiekiem, z odchowanymi już, dorosłymi dziećmi wyjeżdżają na chybił-trafił już w kwietniu, albo też czekają aż do października. Ci są najwytrwalsi. Żaden rodzaj pogody im nie doskwiera. Z uśmiechem pokonują w deszczu setki kilometrów, przystając na parkingach przy stacjach paliwowych. Tam jedzą, korzystają z toalety, prostują kości, wyprowadzają na spacer pieski, a czasami nocują, ufni, że kolejny dzień nie będzie następnym apokaliptycznym dniem potopu i ruszają rankiem w dalszą podróż w strugach deszczu, prowadząc ciekawe konwersacje.

- Powiedz mi, Jean, czy my naprawdę jedziemy we właściwym kierunku?

- Oczywiście, Matyldo. Cały miesiąc spędziłem nad opracowaniem trasy. Dlaczego pytasz?

- Widzisz, Jean, mnie wakacje zawsze kojarzyły się z ciepłem, słoneczną pogodą, takie tam, wiesz…

- To logiczne, Matyldo, nie tylko tobie wakacje kojarzą się z czymś podobnym.

- To dlaczego im dłużej jedziemy, im bliżej jesteśmy celu podróży, tym bardziej pada? Sprawdzałeś prognozę pogody?

- Kochanie, w maju pogoda zawsze jest świetna. Pamiętasz tę pogodę sprzed czterdziestu lat, kiedyśmy się pobierali? Była wprost cudowna. Ciepło jak w lecie.

- Ależ, Jean, to było strasznie dawno temu. Trzeba było sprawdzić.

- Oj, oglądałem w telewizji: przejściowo zachmurzone niebo, przelotne opady i rozpogodzenia.

- Jean, przecież od czterech dni leje non stop. Zaczęło padać na dzień przed wyjazdem. Może wtedy trzeba się było rozmyśleć.

- Matyldo, przecież wiesz, jak u mnie z urlopem. Wybrałem maj, bo w lipcu Patrick i Joanna podrzuciliby nam wnuków, a co to za wypoczynek z takimi rozpuszczonymi bachorami.

- Jean, ja cię bardzo proszę, nie wyrażaj się.

- Ale to prawda, Matyldo. Tobie łatwo mówić, ale czy pamiętasz jak dwa lata temu przez całe trzy tygodnie służyłem naszym kochanym wnukom za wierzchowca?

- Kochanie, chłopcy zmądrzeli przez ten czas, wydorośleli, a jak wyrośli…

- Właśnie, Matyldo, wyrośli. Wolałbym, aby nie przypomnieli sobie o tamtej zabawie akurat teraz.

- Jean, przecież nie ma ich z nami, więc o czy my mówimy. Jak miło będzie spędzić czterdziestą rocznicę ślubu we dwoje.

- Moja jak zawsze romantyczna Matylda.

- Wiesz, Jean, miałabym ochotę na przejażdżkę rowerową zanim jeszcze dojedziemy do celu. Przypominam ci, że pierwszy raz spotkaliśmy się na trasie rowerowej pod Grenoble. Tylko niech przestanie padać.

- Matyldo, przecież nie wzięliśmy z sobą rowerów. Miałaś je opatulić folią, zanim przytroczę je do auta, zrobiłaś to?

- Miałam to zrobić, ale tak strasznie lało i przez chwilę pomyślałam sobie, że tak czy owak pordzewieją.

- Matyldo, te nasze nowoczesne rowery nie rdzewieją. To plastyk, duraluminium, jakieś nierdzewne stopy.

- Ech, myślałam, że sprawdzisz, Jean. To ja po to nie zabrałam telewizora, aby mieć więcej czasu na rowerowe przejażdżki…

- Nie wzięłaś telewizora, Matyldo?

- Jean, przecież mamy wakacje. W dodatku to nasza rocznica. Czterdzieści lat temu miałeś co innego w głowie niż telewizja.

- Byłaś wtedy… byliśmy młodsi, Matyldo.

- No wiesz, Jean, jak możesz tak mówić. O, popatrz, dwa kampery jadą z przeciwka. Gdzie oni jadą? Czy nie widzą, że w naszych stronach leje. Doprawdy, trzeba nie mieć wyobraźni, aby poruszać się w takim deszczu.

- No i nie obejrzę meczu Paris Saint Germain, a to końcówka sezonu. Ale niewypał.

- Nie nudź, Jean. Ja też nie obejrzę pani Le Pen, a imponuje mi ta kobieta.

- Nie wiem, czym może ci imponować ta zręczna intrygantka i populistka.

- Jean, nie wyrażaj się w ten sposób o kobiecie, której nie rozumiesz.

- A niby co, Matyldo, ma mnie w niej urzekać?

- A choćby sposób w jaki mówi i.. jak się ubiera. Poprosiłam Paulinę, aby kupiła mi taki długi sweterek samodziałowy i granatowe spodnium, dokładnie takie samo, w jakim widziałam panią Marię Le Pen. To prezent rocznicowy dla mnie od naszej córki.

- Mnie kupiła ten drogi zegarek, który mogę sobie nosić w wewnętrznej kieszeni kamizelki. Nie widziałem cię w tych nowych ciuchach od Pauliny.

- Nic straconego, Jean. Zobaczysz mnie w nich jak dojedziemy i jak się rozpogodzi. Są równiutko złożone w czerwonym neseserku.

- Matyldo, chyba nie masz na myśli tej czerwonej walizeczki, którą przed wyjazdem ostatni raz widziałem w szafie?

- I ona też nie zabrana?

- Matyldo, nigdy jej nie brałaś w podróż. Mówiłaś o niej, że jest pretensjonalna, choć zawsze mnie to bolało, bo w końcu ja ci ja kupiłem.

- A ja pomyślałam sobie, że tym razem zrobię ci przyjemność zabierając ja z sobą, bo jest właśnie od ciebie i w dodatku umieściłam w niej prezenty od Pauliny. Ech, Jean, nie dość, że leje jak z cebra, musimy znosić kolejne rozczarowania.

- Nic już na to nie poradzimy, Matyldo. To jakiś potężny, dokuczliwy niż. Jedyna nadzieja w tym, że podczas deszczu lepiej biorą ryby.

- Ciekawe, Jean, jak ty sobie wyobrażasz łowienie ryb mopem?

- Nabijasz się ze mnie Matyldo.

- Ależ skąd. Zapomniałam ci powiedzieć, że kiedy lakierowałeś wędkę i wystawiłeś ją do komórki, aby wyschła, zapakowałam do pokrowca nowiusieńki mop z długim uchwytem. Myślałam, że pokrowiec nie będzie ci potrzebny, bo pozostawiłeś wędkę w komórce, obok tych starych, no wiesz, tych, których dawno już nie używasz.

- A ja biorąc do ręki pokrowiec z czymś twardym i podłużnym w środku, sądziłem, że to moje wędzisko.

- Biedny, Jean. Przepraszam.

- Matyldo, przystaniemy na tym parkingu przy stacji. Strasznie zgłodniałem, a podejrzewam, że o kanapkach też zapomnieliśmy.

- Nic podobnego, Jean. Mam tu z sobą z pasztetem, takie jakie lubisz. Zresztą, jak tu wysiąść z auta, kiedy cały czas leje.

(03.05.2015 w Normandii)