PROSTE SŁOWA POETY

Po końcu świata

po śmierci

znalazłem się w środku życia

stwarzałem siebie

budowałem życie

ludzi zwierzęta krajobrazy

to jest stół mówiłem

to jest stół 

na stole leży chleb nóż

nóż służy do krajania chleba

chlebem karmią się ludzie

człowieka trzeba kochać

uczyłem się w nocy w dzień

co trzeba kochać

odpowiadałem człowieka

to jest okno mówiłem

to jest okno

za oknem jest ogród

w ogrodzie widzę jabłonkę

jabłonka kwitnie

kwiaty opadają

zawiązują się owoce

dojrzewają

mój ojciec zrywa jabłko

ten człowiek który zrywa jabłko

to mój ojciec

(...)

to jest człowiek

to jest drzewo to jest chleb

ludzie karmią się aby żyć

powtarzałem sobie

życie ludzkie jest ważne

życie ludzkie ma wielką wagę

wartość życia 

przewyższa wartość wszystkich przedmiotów

które stworzył człowiek

człowiek jest wielkim skarbem

powtarzałem uparcie"*

(...)

i jeszcze to...

(...)

"A jak nam się urodzi 

ten chłopiec to mu powiem

tu jest światło tu ciemność

tu jest prawda tu fałsz

tu strona lewa tu prawa

i będzie żył w jasności" **

Esencja człowieczeństwa w poezji Tadeusza Różewicza. Poeta jako człowiek wypowiadający i powtarzający najzwyklejsze prawdy o człowieku, prawdy których nie dostrzegamy. Poeta tworzący na nowo świat zbudowany z podstawowych wartości. Poeta starający się powiedzieć, co jest najważniejsze i ustalić hierarchię wartości. Poeta - skromny drogowskaz, budzik otwierający oczy ludziom zaspane oczy. Poeta, który mówi: "Noc coraz głębsza. Na niebie chmury i czarne, wydłużone topole. Słychać szum. Okna wygasają, ludzie kładą się spać. Nie chcę spać. Boję się snu. Człowiek powinien teraz bez przerwy żyć, siedzieć z otwartymi oczami i myśleć."***

Bardzo... bardzo bliskie mi słowa.

* fragment wiersza Tadeusza Różewicza "W środku życia"

** końcowy fragment wiersza Tadeusza Różewicza "Będzie żył w jasności"

*** fragment prozy Tadeusza Różewicza "Nowa szkoła filozoficzna, cz.II"