ZAPISKI Z CZASÓW DYKTATURY (85-87) TABLETKI. IMIENINY. MISIA CIUŁAŁA.

 85.

Dopiero tabletki, także antybiotyk, bo zbierało mi się na przeziębienie czy coś w tym rodzaju i cztery godziny snu pomogły. Nareszcie poczułem się lepiej i mogę elegancko funkcjonować.

86.

Zbliżają się te najgorsze dla mnie dni – imieniny, a później święta. W moim rodzinnym domu nigdy nie obchodziło się urodzin, co uważam, za całkiem niezły pomysł, bo chyba raczej nie powinniśmy lubić tego, co wiąże się ze starzeniem z roku na rok. Co innego imieniny. Po pierwsze, najczęściej człowiek może sobie wybrać datę ich obchodzenia, a po drugie nie musi być na nich tortów z tymi głupimi zapalonymi świeczkami, którego płonące ogniki należy za jednym chuchem zdmuchnąć. Moja pamięć nie kojarzy dokładnie i szczegółowo imienin babć i dziadków, ale z rodzicami to co innego – kalendarz rodzinny został zdominowany przez październikową Jadwigę oraz typowo – kończące listopad Andrzejki (akurat Andrzejów w najbliższej rodzinie było trzech: ojciec, piszący te słowa i brat rodzony matki – generalnie te imieniny obchodziło się w naszym domu). Pamiętam, że moi rodzice mieli jeszcze dwie-trzy pary przyjaciół, które przybywały do nas z życzeniami. Nie zawsze stawiano się w komplecie, albowiem przyjaciele moich rodziców pracowali również w cukrowni, w której kampania ruszała w październiku i trwała niejednokrotnie do końca stycznia. Podczas takiej kampanii pracowało się na 3 zmiany, więc jeśli komuś wypadała druga zmiana, nie przychodził, jeśli trzecia – wpadał na krótko, bo o 22-iej trzeba było stawić się w fabryce. Ale bywało i tak, że uczestnicy biesiady imieninowej brali jakieś zastępstwa, aby tylko spotkać się o umówionej porze w umówionym miejscu.

Gdy byłem kajtkiem, zdarzało mi się bywać na imieninach przyjaciół moich rodziców w ramach rewizyty. Później zostawałem w domu i zaliczałem tylko imieniny swoich rodziców, a przy okazji i moje, ale od pewnego czasu, a już koniecznie po stracie rodziców imieniny przestały istnieć. Przestałem obchodzić swoje. Przestałem celebrować jakiekolwiek święta. Te nadchodzące będą dla mnie zwykłym dniem, bez względu na pandemię.

87.

Masza po obcięciu nie wygląda już na zaczepnego psa obronnego. Owszem, wciąż nie podoba jej się, że w oknie sąsiedniego bloku na drugim piętrze pojawiło się bez jej wiedzy światło, albo w mieszkaniu innego bloku dwie dziewczynki odbijają do siebie balonika, albo – to chyba najgorsze – jakaś pani z bloku naprzeciwko wywiesza akurat na balkon pranie. To wszystko nie umknie uwadze Maszy, marszczy nos i zaczyna obszczekiwać tych niegrzecznych ludzi, którzy ośmielili się zakłócić spokojny acz zajęczy sen suczki. Ale nikt, przynajmniej na tę chwilę, nie boi się Maszy, bo po zbyt krótkim obcięciu wygląda teraz jak Miśka Ciułała.

Ale kiedy włoski odrosną… strzeżcie się ludzie! Znów trzeba będzie umieścić na drzwiach informację: „Uwaga zły pies. Dobiegnie do drzwi zanim zdążysz pomyśleć.”

[28.11.2020, Toruń]