KAWIARENKA. ROZDZIAŁ 10. CHWILA WYJĄTKOWA

 

ROZDZIAŁ 10. CHWILA WYJĄTKOWA

(w którym Stary Pisarz zwierza się pani Zofii Koteńkowej z powodów, dla których uprawia to, co lubi i czym się zajmuje)

Obraz autorstwa F Bate "New Harmony" 

- tak wyobrażał sobie "Utopię" socjalista Robert Owen

    Dano więcej światła. Cały dzień jak długi i szeroki: szarość ponura, bezsennie, mglisto; niechże więc kawiarenka zapłonie, źrenice niech nie łakną jasności w usilnej walce z ciężarem mroku, co styczniowo gęstnieje.

    Przy jedynym kaflowym piecu, od samego rana dobrym ciepłem nagrzanym pani Zofia, istota ciepłolubna, ze Starym Pisarzem przy jednym stoliku odpoczywa, drugą już sączy kawę z puszystym ptysiem do pary. Stary Pisarz z przystrzyżoną brodą, w grubym wełnianym swetrze, ciepła może i nie potrzebuje, lecz towarzystwa pani Koteńkowej dotrzymuje, racząc się drożdżowym ciastem z kruszonką i ciepłym mlekiem, w półlitrowym kubku, który w kawiarence jedynie jemu jest przeznaczony.

    Był to bowiem czas i była to chwila wyjątkowa, w której Stary Pisarz zapragnął się pani Zofii zwierzyć, w nastroju będąc szczególnym, rzec można, wyjątkowym.

- Zastanawiam się, droga pani Zosieńko, czy świat nasz opisując, nie czynię go nazbyt nieprawdziwym, nazbyt wymyślonym, aczkolwiek on przecież istnieje naprawdę, istnieje realnie we mnie, w pani, w nas, w całej tej gromadzie życzliwych sobie ludzi, którzy przywykli do siebie, a powiedziałbym rzecz wychodzącą w pole dalej – pokochali.

    Stary Pisarz niezwykle rzadko zapuszczał się w krainę słów wypowiadanych do przyjaciół; tym bardziej pani Koteńkowa wdzięczną była, że właśnie do niej je wypowiada.

- Mówi pan o tej naszej prześwietnej kawiarence, o naszych przyjaciołach serdecznych i kochanych.

- W rzeczy samej, pani Zosiu. Ja już przecież niemal zaniechałem poważnego pisania, a jeżeli, to szufladę nim uzupełniam. Wolę przychodzić tutaj, przysłuchiwać się i przypatrywać światu, który w tym miejscu stworzono.

- To pan go stworzył – w głosie pani Zofii te słowa zabrzmiały dosadnie i kategorycznie.

- Poniekąd ma pani rację.

- Ciekawam, czy wszyscy się domyślają, że kawiarenka podana jest światu przez pana.

- Nie całemu przecież światu. Ot, naszej grupie niewielkiej, która postanowiła i potrafiła być z sobą.

- To też ważne, Pisarzu. A jakże ważne dla mnie, że zgodził się pan mnie umieścić w tym świecie.

- Całą swoją postacią pani na to zasługuje. Bo wie pani… ja życzyłbym sobie więcej takich ludzi także w innych światach.

- Szlachetnie powiedziane. Myśli pan, że jeśli kto uważniej przeczyta, jeśli się domyśli, o co tak naprawdę chodzi autorowi…

- Pani Zosiu, ja nie wiem, ja nie mogę być wieszczem w swojej własnej sprawie.

- … jeżeli odrzuci kwestie sentymentalne, jeśli obejdzie formę opowieści z drugiej strony – kontynuowała pani Zofia – to okazać się może, że daje pan ludziom do myślenia, ze tak naprawdę to niewiele ludziom do szczęścia potrzeba. Wystarczy tylko obudzić człowieka w człowieku.

- Pani Zosieńko, interpretuje pani, jak na humanistkę przystało.

- No cóż… całe lata w nauczycielskim, literaturoznawczym fachu wychodzą na wierzch spódnicy.

- Pozwoli więc pani, że jeszcze jeden podrzucę wątek poznawczy. Opisuje się, aby zakrzyczeć rzeczywistość – ponurą, wyobcowaną, odczłowieczoną, skomercjalizowaną, konsumpcyjną, słowem – nieludzką. To takie serum na cywilizacyjne choroby, które nas trawią i często nie jesteśmy ich świadomi.

- To jest równie ważna motywacja – skwitowała pani Koteńkowa.

    Nie chcemy głębiej wwiercać się w tę rozmowę, bardzo osobistą, lecz jednocześnie w wielkie egzystencjalne problemy świata uwikłaną. Dość powiedzieć, że trwała ona w tej formie, aż do ostatniego gościa na sali, aż wreszcie światła przygaszono, a na pogodnej Kawiarennika twarzy pojawił się ten szczególnie cenny uśmiech przedsennego znużenia.

    Przed rozstaniem Stary Pisarz usłyszał z ust pani Zofii, że niebawem w życiu pana Adama szykują się piękne i istotne zmiany, o których z pewnych względów dziś jeszcze mówić nie może.

    Stary Pisarz podobnie nie wypowiedział się na temat wizyty tajemniczej Aleny… a zbliżała się ona… była… na wyciągnięcie dłoni.

[08.06.2021, Toruń]