ZAPISKI Z CZASÓW DYKTATURY (435 - 437) O SPUTNIKACH. SPRAWY. KONIEC.

 

435.

"Będzie także mechanizm oparty o sputniki. Po to, żeby kontrolować sytuację na polach, żeby można było wiedzieć, co na polach się dzieje, czy nie dzieje się coś złego." - w: "Mowy zebrane", J. Kaczyński.

Sputnik podejrzał dwóch rolników sprawdzających jak się udał latoś siew rzepaku.

436.

Bywa tak, że człowiek już nawet nie czeka na kolejny dzień lub inaczej - przebudzenie powoduje uczucie smutku i niechęci, że znów, że jeszcze trzeba się zmierzyć z problemem, którego być nie powinno, i potem cały dzień, chociaż piękny i słoneczny jest oszukaństwem, bo wtedy czepiamy się byle zajęcia, aby przetrwać do wieczora, do nocy.

Te moje sprawy / sprawa, dają się we znaki. Nie mogę o tym pisać "dla dobra...", bo czuję, że jestem obserwowany; faktycznie jestem obserwowany i wszystko może być wykorzystane przeciwko mnie, tak jak podlegam pomówieniom, o które znów założę sprawę.

Znów wpadłem w sidła własnej nieroztropnej naiwności. Wygadałem się przed kimś bliskim, wiedząc, że nie powinienem był tego robić. Ciekawe jak częste są takie sytuacje, kiedy mówisz coś, zwierzasz się, a ta osoba umyka z odpowiedzią, z dobrym słowem, z pomocą i niepostrzeżenie zmienia temat, aby nie dowiedzieć się czegoś więcej, jakby w ogóle nie chciała słuchać przykrych rzeczy, nie dla siebie przecież, lecz dla mnie. No i szlag trafił godzinną rozmowę telefoniczną, do której, jak się okazuje, nigdy nie powinno dojść, a ja naiwny, rzadko, bo rzadko, ale jednak próbuję podejmować taką rozmowę. Na koniec pada odwieczne "zaufaj Bogu", co działa na mnie jak czerwona płachta na byka, bo ja sam dobrze wiem, komu mam zaufać i jeśli ma to być Bóg, to nie życzę sobie, aby mi ktoś o tym przypominał.

Nie lubię tak zwanych "dobrych rad" od kogoś, kto doskonale zna moje problemy. Nie dotyczy to oczywiście osób, które nie do końca orientują się, w czym rzecz i z dobrej woli doradzają, co zrobić w danej sytuacji. O, taką pomoc rozumiem, biorę do serca i przyjmuję, bo pozwala mi ona spojrzeć na dany problem od innej strony. Jeżeli jednak ktoś, kto zna całą sprawę, komu jak na spowiedzi, wyłuszcza się ją słowo po słowie, a potem ta słuchająca cię osoba zbywa cię milczeniem, aby broń Boże, nie pomóc ci zanadto, takich doradców mi nie potrzeba.

Przypomniała mi się pewna sprawa z przeszłości - sądowa, długotrwała, ale na szczęście i sprawiedliwie zakończona pełnym sukcesem. Kiedy jednak miałem obawy, zdecydowałem się na telefon do mojego kolegi z podstawówki i liceum, dzisiaj wziętego sędziego. Chciałem podpowiedzi, w jaki sposób rozegrać ten problem z mojej strony. Chodziło więc o pomoc, że się tak wyrażę, techniczną, bo sędzia mimo wszystko, wie w kwestiach prawnych więcej ode mnie. Tedy wykonuję telefon, wyłuszczam sprawę jak na spowiedzi, pytam o te "techniczne" wskazówki, co robić, a ten mój przyjaciel nagle odzywa się...

- No tak, ale przedstawiłeś mi tylko swoją wersję, a aby w czymś ci pomóc, potrzebuję zapoznać się z tą druga wersją...

Oczywiście zrozumiałbym, gdyby ów mój przyjaciel zasiadał jako sędzia w tej konkretnej sprawie, natomiast ja nie o tym, mnie nie o to chodziło. Kolega z ław szkolnych po prostu mi nie uwierzył, potrzebował kogoś, kto zweryfikuje moje słowa.

Przerwałem połączenie, dziękując za poświęcony mi czas.

A ta kolejna sprawa, która mnie czeka, jest z gatunku tych zasadniczych, powiedziałbym nawet - honorowych, którą muszę przeprowadzić do końca, wierzę, że z sukcesem, pomimo tego, że pociągnie ona ze sobą kolejne koszta.

437.

Przeczytałem opowiadanie Andrzejewskiego "Koniec". Smutne, przygnębiające, choć językowo wartościowe. Jakże przypomina mi ono moją obecną sytuację.

[26.06.2021, Toruń]