W malarstwie francuskim, termin "cloisonnism" (po francusku "partycja") opisuje styl ekspresjonizmu związany w szczególności z takimi artystami jak: Emile Bernard (1868-1941), Louis Anquetin (1861-1932) i Paul Gauguin (1848-1903).
"Cloisonnism" został po raz pierwszy ukuty w 1888 roku przez krytyka sztuki Edouard Dujardin.
"Cloisonnism" byl stylem malarstwa postimpresjonistycznego, wyróżniającym tym, że powierzchnia obrazów zawierała obszary czystego koloru. Płótna pozbawione były w większości efektów cieniowania lub modelowania trójwymiarowego, co nadawało im silny dwuwymiarowy wygląd.
Styl ten powstał jako odpowiedź na zainteresowanie impresjonistów studiowaniem i przedstawianiem światła, ponieważ odchodząc od naturalistycznego podejścia - malarze mogli teraz łączyć idee artystyczne z tematami, aby stworzyć mocniejszą formę sztuki nowoczesnej.
"Cloisonnism" jest związany był z grupę artystów artystów zgromadzoną w Pont-Aven w Bretanii. Należeli do nich Jacob Meyer de Haan (1852-95), Charles Laval (1862-94), Charles Filiger (1863-1928), Armand Seguin (1869-1903) i Paul Serusier (1863-1927), którego obraz Talizman z roku 1888, znajdujący się w Musee d'Orsay we Francji, miał duży wpływ na estetykę grupy Nabis. Często słowo "cloisonnism" lub"kloisonizm" używane jest zamiennie z terminem "syntetyzm", chociaż malarze syntetyzmu, tacy jak Gauguin, nie stosowali grubych czarnych konturów, które są znakiem rozpoznawczym obrazów "kloisonistycznych". Pod każdym innym względem te dwa style są niezwykle podobne.
"Cloisonizm" został rozwinięty przez nowoczesnych artystów Emile'a Bernarda i Louisa Anquetina pod koniec lat 80. XIX wieku. W ich obrazach formy są uproszczone, a obszary płaskich, nienaturalnych barw oddzielone są ciężkimi konturami przypominającymi gotyckie witraże lub emalie cloisonne, podkreślającymi ich dekoracyjność.
Celem "cloisonnizmu" nie było ilustrowanie obiektywnej rzeczywistości, lecz wyrażanie wewnętrznego świata emocji. Anquetin i Bernard poznali smak witraży i japońskich drzeworytów (znanych jako Ukiyo-e woodblock prints) - szczególnie tych autorstwa Hokusai (1760-1849) i Hiroshige (1797-1858) oraz kolejnym wpływem na ich twórczość miał Fernand Cormon (1845-1924), w którego pracowni studiowali.
Tam Louis Anquetin i Emile Bernard zaprzyjaźnili się z Vincentem van Goghiem (1853-90) i Toulouse-Lautrecem (1864-1901), artystami, którzy na swój indywidualny sposób uczestniczyli w ówczesnych eksperymentach.
Najważniejszym artystą awangardowym, który podzielał idee Anquetina i Bernarda był jednak Paul Gauguin. Mógł on widzieć ich prace wystawione w Grand Restaurant-Bouillon pod koniec 1887 roku.
Z pewnością latem 1888 roku pracował z nimi w Pont-Aven w Bretanii, i choć nigdy nie przyjął w całości "kloisonistycznej" praktyki oddzielania form ciężkimi konturami, jego kluczowy obraz z tego okresu, Wizja po kazaniu: "Jacob Wrestling with the Angel" z 1888 roku, obecnie w National Gallery w Londynie), wyraźnie pokazuje wpływ Cloisonnistów w jego dramatycznych zestawieniach nasyconych kolorów.
Pierwsze obrazy Bernarda i Anquetina z 1886 i 1887 roku podejmowały tematykę miejską, ale w Pont-Aven, dzieląc się pomysłami z Gauguinem, zastosowali nową technikę do obrazów rodzajowych, przedstawiających proste życie bretońskich chłopów, a także obrazy klasyczne i biblijne, tworząc w ten sposób pełnowartościowe dzieła "kloisonistyczne".
Miały one decydujący wpływ na sztukę awangardową końca XIX i początku XX wieku.
A teraz kilka obrazów Paula Gauguina.
Obrazy jak kronika, wartość nie tylko artystyczna:-)
OdpowiedzUsuń... a ja, jak się zapewne domyślasz, bardzo lubię ten typ obrazów i samego Gauguina - imponuje mi specyficzny koloryt jego płócien.
Usuń