Auzoniusz Decimus Ausonius Magnus (ur. około 310 roku w Burdigali [Bordeaux - dzisiejsza Francja] zm. po roku 393) – starożytny poeta i retor rzymsko-chrześcijańsko-pogański. Znany z pisania epigramatów, dzienników, epitafiów, parantelli (wspomnień po zmarłych krewnych i profesorów Burdigali), żywotów, poematów poetyckich oraz utworów poświęconych miastom [Ordo urbium nobilium]
O swoich wierszach
Są w naszych wierszach fraszki, są poważne rzeczy,
Swą Stoik, swą Epikur osobę udaje.
Bylem wzór obyczajów dawnych miał na pieczy,
Niech skromna Muza w wolnych żartach nie ustaje.
O zmienności fortuny
Gdy stryczkiem szyję wiąże, skarb się tam objawi
Komuś; więc złoto weźmie, postronek zostawi.
Ów zaś, co skarb pochował, gdy próżne obaczy
Miejsce, wdzieje ten powróz na szyję z rozpaczy.
Z greckiego
Jeśli co dobrze czynisz, czyń prędko, bo płaci
Skutek prędki, nierychła łaska wdzięczność traci.
Do Apollina o uciekającej Dafnie
Porzuć łuk, strzały, Febie! Dożeniesz dziewoi,
Nie przed tobą ucieka, strzał się twoich boi.
O straconej kochance
Trzy Gracye były; cztery — gdy ma Lesbia żyła;
Gdy zeszła, znowu dawna liczba się wróciła.
Na ślepego i kulawego
Wisząc na ślepym, idzie chromy na dwie nodze,
Jeden wzajem drugiemu wygadza w tej drodze:
Ślepy nóg kulawemu pożycza, a chromy
Oczu za nogi temu, co jest niewidomy.
[20.04.2022, Toruń]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz