WODA

 

Ivan Szyszkin (1832 - 1898)  - "Bagno"

WODA

Teofil spał, a tu dochodziła dziesiąta, więc siostra zmartwiła się. Brat ostatnio nie wyglądał najlepiej, a jeszcze gorzej patrzyło z jego twarzy, kiedy sen przytrzymywał go w łóżku tak jak teraz. Ze siostrzaną troską o zdrowie Teosia podeszła do niego, przesuwając pantoflami po wypolerowanych do białości deskach podłogi. Wyciągnęła do niego szpetną i suchą, powłóczoną zmarszczkami rękę, po czym umieściła smukłą, długopalczastą dłoń na ramieniu brata. Poruszył się nieznacznie, uniósł ciężkie powieki, pod którymi matowo zabłysnęły matowe białka oczu. Skierował wzrok w stronę zaniepokojonej siostry, siadającej właśnie na skraju łóżka. Przywitana została skąpym rozchyleniem warg imitującym uśmiech.

- Co dzisiaj się stało? - zapytała, odczekawszy chwilę, aż oczy Teofila nabiorą zwykłego, słonecznego blasku.

- Widziałem wodę – odparł unosząc nieco głowę na zmiętej i zwilgotniałej od potu poduszce. - To samo jezioro, o którym ci opowiadałem. Dużo, dużo wody… i nigdy nie wiem, gdzie to jezioro się znajduje, tak jakby za groblą, którą chodziłem wiele razy. I jak zwykle – ciągnął dalej – przerażony byłem ogromem wody, że mnie zatopić może, że nie zdążę uciec, zanim mnie pochłonie. Och, Marto, to straszne, widzieć i przeczuwać taki właśnie koniec dla siebie.

- Tosiu, doktor wcale nie mówił, że z tobą jest tak źle, a ty wciąż o tym myślisz… jak nie o wodzie, to zbrodni jaką we śnie popełniasz i potem uciekasz na tę groblę, a za nią woda, tylko woda i nic więcej. Proszę cię, nie patrz na nie, jestem przecież przy tobie i nie pozostawię cię sam na sam z własnymi myślami.

- Zastanawiam się, skąd się ono wzięło.

- Co?

- To jezioro. Tysiące metrów kwadratowych płaskiej, niepokrytej falami wody. Tak mnie wciąga, jak wtedy gdy po raz pierwszy wycinali mi to straszydło z żołądka, a potem z wątroby. Wtedy również widziałem to samo jezioro. Wiesz, Marto, chciałbym nad nie pojechać…

- Teosiu, ale gdzie ono jest? Ty chyba nawet w życiu nie byłeś nad tak wielkim jeziorem, o którym opowiadasz.

- Musisz mnie tak zabrać, Marto. Jeśli tego nie zrobisz, to któregoś poranka nie zobaczysz mnie w pościeli i to będzie znak, że mnie wciągnęło.

- Głuptasie, nie myśl o tym. Zaczekaj, zrobię ci śniadanie. Dzisiaj dwa jajka na miękko, chlebek z masłem i zbożowa kawa.

Wstała i przeszła do kuchni. To było ostatnie śniadanie Teofila. Nazajutrz kiedy weszła do pokoju brata, a jeszcze nie wybiła ósma, nie było go w łóżku.

Kilka dni później pewien fotograf uwielbiający robić zdjęcia naturze w pobliskim rezerwacie przyrody, znalazł zwłoki starego człowieka pływające w bagnistym bajorze ciepłego oparzeliska.

[29.04.2022, Toruń]