KARTKA Z KALENDARZA - 30.01.2023

 

Kartka z kalendarza na 30 stycznia 2023 roku

30 dzień roku 5 tydzień roku 2023

Poniedziałek

Imieniny obchodzą: Maciej, Marcin, Martyna oraz Adalgunda, Adelajda, Aldegunda, Aleksander, Batylda, Bronisław, Cyntia, Dobiegniew, Dobrogniewa, Feliks, Gerard, Gerarda, Hiacynta, Sebastian, Teofil, Syntia

Przysłowia:

„Św Marcin lody gładzi, gdy ich nie ma to je sadzi”

„Na Świetą Martyne przybyło dnia na godzinę”

Słońce

Świt: 06:40

Wsch. Sł.: 07:17

Zenit: 11:49

Zach. Sł.: 16:21

Zmierzch: 16:58

Księżyc

Zach. Księżyca o 2:35

Wsch. Księżyca o 10:53

Dzień trwa: 9 h 0 min

Dzień Rogalika

Pyszny rogalik to najlepszy sposób by umilić sobie poranek. Croissant, Rogal Świętomarciński a może własne wypieki? Dziś Dzień Rogalika, a więc świętujmy do oporu!

Cytat dnia:

„Ra­dość wiel­kim jest mędrcem, bo ra­dość stworzyła słońce i świat. Smu­tek nicze­go nie urodzi.” - Kornel Makuszyński

Tego dnia zmarł we Lwowie 1861 roku Walery Łoziński pisarz i publicysta [ur. w Mikołajowie 5 stycznia 1837 roku.

Poniżej fragment II. rozdziału „Klucznik zaklętego dworu” powieści „Zaklęty dwór”.

II.

Klucznik zaklętego dworu.

     Nowy, niespodziewany gość, co jak istny lupus in fabula pojawił się w najciekawszym toku rozmowy, a tak szczególniejsze na wszystkich sprawił wrażenie, zatrzymał się chwilkę nieruchomo przy drzwiach i badawczym po całej szynkowni potoczył okiem, jak gdyby kogoś szukał lub się czegoś zawahał u wnijścia. A przyznać należy, że cała jego postać i powierzchowność musiałaby niepospolicie i temu nawet zaimponować, kto by do wszystkich jego tajemniczych stosunków z zaklętym dworem najmniejszego nie przywiązywał znaczenia.

     Wzrostem sięgał do samej niemal powały, siłą budowy i dosadnością kształtów mógł z najzawołańszym mierzyć się atletą. Zdawało się niejako, że brakuje mu tylko lwiej łopatki w ręku a potrafiłby sprawdzić wszystkie biblijne cuda Samsona, sam jeden potykać się z tysiącami przeciwników, mury wywracać z posady.

     Z twarzy widać było jednak, iż pewno z okładem przeszedł już krzyżyk piąty. Liczne zmarszczki okrywały czoło i policzki, podgolony do koła głowy, wąs krótko podstrzyżony i niesłychanie gęste i krzaczaste brwi zachowały jeszcze pierwotną, czarną jak węgiel barwę.

     Na sobie miał zwyczajny w tych stronach strój chłopski, szarą siermięgę, szerokim przepasaną rzemieniem, buty z wywróconymi u góry cholewami, czarny pilśniowy kapelusz z szerokimi kresami i czerwonym sznurkiem dokoła.

 — Pal go diabli to jakiś prawdziwy klucznik czartowski! — wyszepnął nasz nieznajomy wędrowiec, który, jak się spodziewać można, w jednej chwili obejrzał go ciekawie od stóp do głowy, a ochłonąwszy z pierwszego swego, pomimowolnego jakiegoś wrażenia, posunął się o krok naprzód ku nowoprzybyłemu.

     Z reszty obecnych nikt nie śmiał ani spojrzeć na strasznego olbrzyma, tylko ów maziarz co tak głośno do niedawna rej wodził między ryczychowską gromadą a całej rozmowie o zaklętym dworze w obojętnym przysłuchiwał się milczeniu, porwał się nagle z swego siedzenia, a jakiś zagadkowy wyraz ciekawości i niepokoju przemknął mu po twarzy.

 — Jak się macie, Kostiu! — ozwał się poufale — wracając z Sambora!

 Kost’ kiwnął głową na znak potwierdzenia.

 — Ale nie potrzebujecie też mazi? — pytał maziarz dalej a oczy jego jakieś osobliwsze wyrażały oczekiwanie.

 — Nie, nie wyszła mi jeszcze dawniejsza — odpowiedział obojętnie klucznik, i obrócił się ku szynkwasowi.

     W tej chwili jednak wydawało się naszemu nieznajomemu wędrowcowi, który stojąc w pobliżu śledził z uwagą każde poruszenie starego klucznika, że ten jakiś dziwny zagadkowy, znak zrobił nagle maziarzowi.

[31.01.2023, Toruń]