POKAPRYSIMY

Aż trudno uwierzyć, że dotąd Piotr Czajkowski nie doczekał się wystąpienia w kawiarence. Skoro jednak zaistniał, to od razu z przepięknym "Kaprysem włoskim", będącym pamiątka kompozytora po swoim pobycie w Rzymie.

A zaczyna się dostojnie i majestatycznie. Instrumenty blaszane wyznaczają główny, powracający motyw rytmiczno-melodyczny utworu, ale gdy do głosu dochodzą skrzypce i altówki robi się melodyjnie, tanecznie, italiańsko, by nie rzec po neapolitańsku.

"Kaprys włoski" z opusu 45-go to kawałek fascynującej, poruszającej nie tylko zmysł słuchu muzycznej prezentacji.

Skoro już kaprysimy, to zróbmy to wespół z Nikołajem Rimskim- Korsakowem i dla przypomnienia pierwsza część tego utworu w wykonaniu artystów Petersburskiej Orkiestry Maryjskiej pod batuta nie kogo innego, jak Walerego Gergiewa. Szczególną uwagę prosiłbym, prócz słuchania muzyki, skupić na postaci dyrygenta, którego ekspresywne podejście do wykonywanej przez orkiestrę muzyki jest w przypadku tego artysty wartością dodatkową. Aż żal serce ściska, że nagranie nie jest nadto czytelne wizualnie.

I wreszcie najbardziej rozkapryszony, mający w swym repertuarze kaprysów dwadzieścia cztery. Mowa o Niccolo Paganinim, a przedstawiony utwór to kaprys 24. Co by tu rzec o tym utworze? Że wymaga wirtuozerii wykonawcy, to jasne. Samo włoskie określenie tempa muzycznego (sepolto pur troppo) jest niezwykłe, a i na język polski wręcz nieprzetłumaczalne, jeśli chodzi o kontekst muzyczny. Nazwałbym ten stan rzeczy "zbyt dużo (wirtuozerii) i zbyt szybko". Myślę, że z tym kaprysem znakomicie sobie poradził urodzony w Nowosybisku Michał Aleksandrowicz Wengerow, o czym mozna się przekonać jedynie słuchając.

[15.09.2017 Sarrebourg, Moselle we Francji]