POEZJA (3) TADEUSZ RÓŻEWICZ - "LIST DO LUDOŻERCÓW".

    Tadeusz Różewicz nie jest poetą niezrozumiałym w odbiorze, aczkolwiek język jego wypowiedzi zrewolucjonizował rodzimą poezję, której cezurą był koniec II wojny światowej, co niejako mogło być przesłanką do zastosowania środków wyrazu trudnych do zaakceptowania przez rówieśników autora "Ocalonego". Tak jednak się nie stało, i bardzo dobrze, zarówno dla czytelnika, jak i też samego poety. Język Różewicza przy całym obfitym bogactwie środków stylistycznych, charakteryzuje się prostotą, zbliżając się do systemu znaków używanych przez "ulicę", co jest chyba jednym z podstawowych warunków umożliwiających trafianie poezji wszelakiej "pod strzechy".

    Jednakowoż pomimo tego ułatwienia zastosowanego przez Różewicza, nie zawsze pod tą strzechą jego poezja jest właściwie odbierana. Gdyby taką była, pewnie "List do ludożerców" straciłby aktualność w drugim dziesiątku XXI wieku, a przecież cały czas ten wiersz - apel do ludzkości, do nas - Polaków jest aktualny. Chciałoby się uzupełnić zdanie: "nie patrzcie wilkiem na człowieka który..." setkami przykładów, jakimi moglibyśmy służyć, od choćby w kontekście dewaluacji człowieczeństwa na naszej wschodniej granicy.

 Tadeusz Różewicz - List do ludożerców

Kochani ludożercy

nie patrzcie wilkiem

na człowieka

który pyta o wolne miejsce

w przedziale kolejowym

zrozumcie

inni ludzie też mają

dwie nogi i siedzenie

kochani ludożercy

poczekajcie chwilę

nie depczcie słabszych

nie zgrzytajcie zębami

zrozumcie

ludzi jest dużo będzie jeszcze

więcej więc posuńcie się trochę

ustąpcie

kochani ludożercy

nie wykupujcie wszystkich

świec sznurowadeł i makaronu

nie mówcie odwróceni tyłem:

ja mnie mój moje

mój żołądek mój włos

mój odcisk moje spodnie

moja żona moje dzieci

moje zdanie

Kochani ludożercy

Nie zjadajmy się Dobrze

bo nie zmartwychwstaniemy

Naprawdę

[31.08.2021, Toruń]