CO ZA TRASA!

Męcząca? No, można tak powiedzieć, że męcząca była podróż z Daganza pod Madrytem do… no właśnie….

Załadowany byłem czterema paletami gdzieś do Holandii. Po przejechaniu około 150 kilometrów spedytor nakazuje mi wracać, bo wziąłem nie te, co potrzeba, a właściwy towar miał trafić do Moenchengladbach w Niemczech. Zjeżdżam zatem z powrotem do firmy, która mnie załadowała i wyjaśniam sprawę. Okazuje się, że wszystko jest w porządku. Mam jechać do Niemiec, a holenderska firma, na która wypisano dokumenty pośredniczy tylko w zakupie.

I w końcu wyszło, że mam do przejechania (razem z tym powrotem) 2150 kilometrów. Wyjechałem zatem po raz drugi o 13.15.

Zalety:

- czterokrotnie pokonywałem przełęcz pod Samosierrą - wyjątkowo piękny, jak na Hiszpanie widok,

- przejeżdżałem, nie pierwszy raz zresztą, przez Kraj Basków i utrzymuje, że to najpiękniejszy region Hiszpanii (drugim jest Katalonia), a to z tego powodu, że rosną tutaj drzewa i są całkiem spore lasy; kolor słomiano-żółty za oknami auta nie jest już dominujący,

- przekonuję się, że we Francji nie ma już 40-stopniowych upałów, z jakimi miałem do czynienia w Hiszpanii,

- przystanąłem w pobliżu Bayonne (Baiano) nad samym Atlantykiem i pooddychałem świeżym, oceanicznym powietrzem,

- wykapałem się bezpłatnie na jednym parkingów przed Bordeaux - po hiszpańskiej gorączce prawdziwa ulga,

- nareszcie pierwsza kwadra księżyca, a kiedy jeszcze nie wzszedł, cudownie gwiaździste niebo w Gaskonii,

- przespałem się całe dwie godziny.

Wady:

- według nawigacji mógłbym być w Moenchengladbach nazajutrz o godzinie 16.55, tymczasem w Belgii czekał na mnie 50-minutowy korek, którego ominąć nie było sposobu, gdyż rozwinął się on tuz przed wjazdem na remontowany właśnie wiadukt nad rzeką,

- kolejny korek napotkałem już w Niemczech - spłonął mini van - renówka, volkswagen lub ford - trudno powiedzieć. Straż przybyła po 15 minutach i mam nadzieję, że panowie strażacy wzięli z sobą szufelki, bo z auta został jedynie szkielet. Nic nie wiem o ofiarach zdarzenia,

- i w końcu nie zdążyłem na czas, na 17.30. Zajechałem do otwartej firmy, wysiadłem z auta i wybrałem się na poszukiwanie kogokolwiek, licząc jeszcze na to, że ktoś mnie rozładuje. Nie zastawszy żywej duszy wróciłem do auta i okazało się że brama została zamknięta (później okaże się, że zamyka się automatycznie o konkretnej godzinie). W taki to sposób zostałem uwięziony.

Po dwóch godzinach z opałów wybawił mnie pracownik „security”, który rutynowo sprawdzał obiekt zakładu.

W końcu wyjechałem z miejsca odosobnienia i zaparkowałem renówkę na zewnątrz zakładu.

Nadeszła pora na uzupełnienie dwugodzinnej drzemki kolejna porcją snu.

[07.09.2016, Antwerpia w Belgii]