NAZYWANIE ŚWIATA II (2. CZAS)

Odwiedziłem go w jego mieszkaniu znajdującym się na pierwszym piętrze kamienicy zwróconej twarzą na park. Od samego początku zwrócił moją uwagę istotny, jak się okazało, szczegół. W pokoju, przy przyokiennym parapecie stał statyw z przytwierdzonym do niego aparatem fotograficznym ze sporym obiektywem.

- Jesteś miłośnikiem przyrody? - zapytałem, bo pierwsze skojarzenie, jakiemu uległem wpatrując się w to zainstalowane przy oknie urządzenie było takie, że Maciek wykonuje zdjęcia ptakom, może wiewiórkom w parku, który sąsiadował z jego kamienicą.

- Przyrody także, ale jeszcze bardziej interesuje mnie czas.

- Chcesz mi powiedzieć, że fotografujesz czas? - zapytałem niemal sfrustrowany swoim zadziwieniem.

- Tak. Dzisiaj mija dwieście drugi dzień, od kiedy fotografuję ten dąb - pociągnął mnie za rękę do okna, pokazał to drzewo - fragment alejki, tę połać zieleni. Każde ze zdjęć wykonuję punktualnie o dziewiątej rano.

- Ciekawe. Dlaczego?

- Chcę uchwycić czas. Pragnę przedstawić wybrane miejsce w jednakowych odstępach czasu, dzień po dniu, aby zaobserwować zachodzące w naturze zmiany.

- Nie zdołasz przecież zanotować wzrostu tego dębu, na który kierujesz obiektyw aparatu - stwierdziłem.

- Nie zdołam, ale na przykład zaobserwuję to, co robi czas z kępką stokrotek, które rosną nieopodal drzewa, blisko ławki.

- Rozrastają się?

- Tak. Z pewnością.

- To takie ważne dla ciebie?

- Wiesz, kiedy skończę ten eksperyment - wskazał ręką na fotel, abym na nim usiadł - przez cały rok będę portretował siebie… dzień po dniu, w takiej samej pozie, przy oknie w fotelu, na którym ty teraz siedzisz. Ciekaw jestem, co zrobi ze mnie czas.

- Może posiwiejesz? Urośnie ci broda, włosy…

- Urosną. W każdym dniu przez ten czas będę innym człowiekiem.

Odwiedziłem go jeszcze parę razy w czasie trwania tego eksperymentu z drzewem i już po jego zakończeniu. Cała ściana jego pokoju wytapetowana była zdjęciami - dzień po dniu, tydzień po tygodniu. 

Tak jak to sobie obiecał, zaczął eksperymentować z własnym portretem. Po dwóch miesiącach stan jego zdrowia na tyle się pogorszył, że prawie go nie poznawałem. Nikł w oczach, a jego siwiejąca broda stawała się coraz bardziej postrzępiona; twarz bladła z każdym dniem, a na czole pojawiły się nagle bruzdy zmarszczek. Jego podkrążone oczy nie tylko traciły wyrazistość i stawały się mętne, ale pogrążały się w pogłębiającej się zapadni oczodołów. W siedemdziesiątym trzecim dniu nie wytrwał w pozycji, w jakiej się fotografował, a dwa dni później czas pochwycił go w objęcia i już go nie oddał.

(pisane w Seclin, Nord we Francji, w dniu 17.11.2017 r.)