TRANSPODRÓŻ (21) SZKIC - DRUGI FRAGMENT

strumień 23.

(…)

Nigdy wcześniej z taką chęcią nie wstawałem po piątej rano.

Wynurzam się z pościeli jak sportowiec płynący żabką, unoszący się ponad potłuczone lustro wody dla zaczerpnięcia tchu. I ja korzystam z dobrodziejstwa rześkiej, choć chłodnej jeszcze płynności powietrza, otwieram oba skrzydełka okna, bacząc na to, aby nie wystraszyć drzemiącej na parapecie pelargonii; staję zwrócony twarzą i nagim torsem do świata, nadziewam płuca majowym oddechem kwitnących bzów, dotleniam krew wpompowując w żyły afrodyzjak lekkiego wionięcia wiatru, na którego barkach przysiadły słowicze zaśpiewy i pierwsze, ugodzone pomarańczową plamą słońca zaćwierki wróblej kolonii, która właśnie pośród nasączonych słodkim aromatem kwiecia gałązek bzu i dzikiego wina znalazła dla siebie krainę hałaśliwej rozkoszy.

Puk, puk do drzwi.

Wiem, że po minucie, dwu lub pięciu rozlegnie się ponowne pukanie.

Stoję w otwartym oknie i wykonuję ruchy członkami ciała, korzystając z odryglowanej pamięci o głosie dochodzącym z głośnika nieobecnego w pokoju radia.

- „A teraz, stojąc w niewielkim rozkroku, unosimy wysoko ponad głowę obie ręce, wspinając się jednocześnie na palce nóg i nabierając powietrza do płuc - na raz; na dwa opuszczamy swobodnie ramiona, wydychamy powietrze, stoimy na całych stopach; wykonujemy skręt przez lewe ramię i robiąc skłon staramy  się palcami prawej dłoni dotknąć kostki lewej nogi - na trzy; powracamy do poprzedniej pozycji wyprostowani - na cztery; na pięć - wykonujemy prawoskręt z równoczesnym skłonem i dotykamy palcami lewej dłoni kostki prawej nogi; na sześć - prostujemy się. Proszę wsłuchać się w muzyczna podpowiedź rytmu… i już, teraz, na paluszki - raaaaz… dwa… trzyyyy.

Puk, puk.

Wrzucam na siebie koszulę. Otwiera drzwi. Wchodzi.

Ona wie, że po drugim pukaniu może to zrobić. 

Przechodzę od okna pod drzwi w piżamowym dresie i niedopiętej koszuli na ramionach. Pospiesznie zapinam guziki.

- Napijesz się kawy, kochanieńki? - pyta.

Zna moją odpowiedź, a jednak codziennie o tej porze zadaje mi to samo pytanie, a z otwartych drzwi do kuchni wlewa się zapach kawy, nie byle jakiej kawy, zbożowej, z tłustym mlekiem z wieczornego udoju, a do tej kawy będzie twaróg z miodem na kromkach chleba z wiejskiego sklepiku Tylmana; wcześniej piekła sama, dziś jedynie na święta, na niektóre niedziele i okazyjnie, gdy spodziewa się córki lub syna.

- Tylko mi umyj ręce.

Wiedziałem, nie czekała na odpowiedź.

- O, jaki zarośnięty - spogląda na moją twarz. - Może po oprzątnięciu, co, bo twoja broda może zaczekać, a krowiątko… Przyjdź zaraz, usiądziemy, zjemy, pogadamy.

Przechodząc do łazienki słyszę jak mówi do siebie:

- Ale żeby mężczyzna chciał się uczyć doić krowę? Pierwsze słyszę. Nawet mój nigdy nie doił. Nie pozwalałam mu. No, chyba kiedy leżałam w połogu po urodzeniu Romka.

I dalej, już głośniej:

- Słyszysz, co mówiłam? Chcesz się nauczyć doić?

(…)

(pisane w Seclin, Nord we Francji, w dniu 17.11.2017 r.)