Antonio Vivaldi – przyszedł na świat 4 marca 1678 roku w Wenecji w domu piekarza.
Jego ojciec posiadał także zamiłowania muzyczne i niedługo po narodzinach syna został skrzypkiem w Bazylice Św. Marka.
Antonio po ojcu odziedziczył talent muzyczny, a swoje pierwsze lekcje pobierał właśnie w domu rodzinnym.
Z małżeństwa jego rodziców, Giambattisty i Camilli, przyszło na świat 6 dzieci. Antonio był najstarszym z rodzeństwa
Jako najstarszy syn został przeznaczony do stanu duchownego.
Kształcił się w dzielnicowych szkołach, które należały do kościołów San Giovanni in Oleo oraz San Geminiano.
W 1693 roku wstąpił do Seminarium i przez 10 lat był klerykiem, przy czym pozwolono mu ze względów zdrowotnych na mieszkanie w domu oraz na kontynuowanie nauki gry na skrzypcach.
W 1703 roku otrzymał święcenia kapłańskie, lecz obowiązki liturgiczne wypełniał jedynie przez rok – czasowo został z nich zwolniony. Przyczyną były silne ataki astmy, których najprawdopodobniej nabawił się w już w dniu swoich narodzin (wówczas w Wenecji miało miejsce trzęsienie ziemi).
Kariera i twórczość W 1703 roku otrzymał angaż jako maestro di violino (nauczyciel gry na skrzypcach) w jednym z weneckich sierocińców dla dziewcząt, które oprócz utrzymania i wyżywienia otrzymywały także kształcenie muzyczne.
Z tego okresu pochodzą jego pierwsze kompozycje – zbiór Sonat triowych. Antonio znakomicie wypełniał swoje obowiązki, jednak w 1709 roku nie przedłużono z nim kontraktu, gdyż po prostu miasta nie było stać na utrzymanie nauczyciela. Jednakże jego wychowanice już tak wiele potrafiły, że mogły uczyć młodsze dziewczyny i dzięki temu orkiestra mogła kontynuować swoją działalność.
W 1711 roku ponownie został zatrudniony, lecz niebawem zwolniono go z tej samej przyczyny, co poprzednio.
Tego samego roku Antonio wydał 12 Koncertów na 1, 2, 4 skrzypiec pt. L’Estro armonico. Jest to jedno z najważniejszych dzieł muzyki instrumentalnej I połowy XVIII wieku.
Utwory te wywarły silny wpływ na samego Jana Sebastiana Bacha, który w późniejszym okresie transkrybował je na klawesyn.
W 1713 roku Antonio wystawił swoje pierwsze dzieło sceniczne, pisząc w sumie blisko 50 oper, które w obecnych czasach w zasadzie są całkowicie zapomniane.
W 1716 roku wrócił do pracy w sierocińcu, piastując inne stanowisko niż w poprzednich latach – maestro de concerti. Nie licząc krótkich przerw, pozostał na tym stanowisku do 1740 roku.
W międzyczasie w latach 1718-1720 dyrygował w Mantui muzyką świecką na dworze księcia Filipa.
Następnie w latach 1723-1725 przebywał w Rzymie, gdzie z powodzeniem grał przed papieżem.
Jego reputację jako kompozytora utrwaliło opublikowanie zbioru 12 Koncertów skrzypcowych pt. Il cimento dell’armonia e dell’inventione, spośród których cztery z nich przeszły do historii jako Le quattro stagioni (Cztery pory roku). Te arcydzieła są obecnie jednym z największych przebojów muzyki poważnej. Vivaldi w tym czasie wystawiał opery w różnych teatrach włoskich, jednakże nie zrywał związków z rodzinną Wenecją, gdzie miał liczne zobowiązania.
W połowie lat 20. pojawiły się plotki o jego miłosnej przygodzie z uczennicą (lecz nie z sierocińca) – śpiewaczką Anną Giraud. Złośliwsi donosili także, że jego kochanką była siostra Anny i jednocześnie pielęgniarka Antonio – Paulina. Kompozytor zaprzeczał temu, jednak w rewelacjach na temat Anny musiało tkwić jakieś ziarenko prawdy.
Fragment biografii kompozytora zaczerpnięty ze strony:
https://zyciorysy.info/antonio-vivaldi/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz