Fernando Botero Angulo (urodzony w Medellin 19 kwietnia 1932, zm. 15 września 2023) to kolumbijski artysta prymitywista i figuratywny oraz rzeźbiarz. Jego prace mają charakterystyczny styl, znany również jako „Boterismo”, przedstawia ludzi i postacie w dużych, przesadzonych objętościach, co może reprezentować krytykę polityczną lub humor, w zależności od dzieła. Uważany jest za najbardziej rozpoznawalnego i cytowanego żyjącego artystę z Ameryki Łacińskiej, a jego prace można oglądać w bardzo widocznych miejscach na całym świecie, takich jak Park Avenue w Nowym Jorku i Pola Elizejskie w Paryżu.
Nazywany „najbardziej kolumbijskim artystą kolumbijskim” wcześnie zyskał rozgłos w całym kraju, zdobywając pierwszą nagrodę w Salón de Artistas Colombianos w 1958 r. Przez większą część roku pracując w Paryżu, w ciągu ostatnich trzech dekad osiągnął międzynarodowe uznanie dla jego malarstwa, rysunku i rzeźby, z wystawami na całym świecie. Jego dzieła znajdują się w zbiorach wielu znaczących międzynarodowych muzeów, korporacji i prywatnych kolekcjonerów. W 2012 roku otrzymał nagrodę Międzynarodowego Centrum Rzeźby za całokształt twórczości w dziedzinie rzeźby współczesnej.
Fernando Botero urodził się jako drugi z trzech synów Davida Botero (1895–1936) i Flory Angulo (1898–1972) w 1932 r. David Botero, sprzedawca podróżujący konno, zmarł na atak serca, gdy Fernando miał cztery lata. Jego matka pracowała jako krawcowa. Wujek odegrał ważną rolę w jego życiu. Choć Botero był odizolowany od sztuki prezentowanej w muzeach i innych instytutach kulturalnych, pozostawał pod wpływem barokowego stylu kościołów kolonialnych i życia miejskiego Medellín w okresie dorastania.
Edukację podstawową otrzymał w Antioquia Ateneo, a dzięki stypendium kontynuował naukę w szkole średniej w jezuickiej szkole w Bolívar. W 1944 roku wujek Botero wysłał go na dwa lata do szkoły dla matadorów. W 1948 roku Botero w wieku 16 lat opublikował swoje pierwsze ilustracje w niedzielnym dodatku do El Colombiano, jednej z najważniejszych gazet w Medellín. Zarobione pieniądze przeznaczał na naukę w szkole średniej w Liceo de Marinilla de Antioquia.
Prace Botero zostały po raz pierwszy wystawione w 1948 roku na wystawie zbiorowej wraz z innymi artystami z regionu.
Od 1949 do 1950 Botero pracował jako scenograf, zanim przeniósł się do Bogoty w 1951. Jego pierwsza indywidualna wystawa odbyła się w Galería Leo Matiz w Bogocie, kilka miesięcy po jego przybyciu. W 1952 roku Botero udał się z grupą artystów do Barcelony, gdzie zatrzymał się na krótko, zanim przeniósł się do Madrytu. W Madrycie Botero studiował na Akademii San Fernando.
W 1953 Botero przeniósł się do Paryża, gdzie większość czasu spędzał w Luwrze, studiując tam dzieła. W latach 1953-1954 mieszkał we Florencji we Włoszech, studiując dzieła mistrzów renesansu. W ostatnich dziesięcioleciach większość czasu mieszkał w Paryżu, ale jeden miesiąc w roku spędza w swoim rodzinnym mieście Medellín. Miał ponad 50 wystaw w największych miastach na całym świecie, a jego prace osiągają ceny sprzedaży liczone w milionach dolarów.
1. PORTRET MŁODEJ INDIANKI
2. MADONNA Z DZIECIĄTKIEM
3. RUBENS I JEGO ŻONA
5. TOALETA O PORANKU
6. OFICJALNY PORTRET JUNTY WOJSKOWEJ,
7. DZIEWCZYNA NA OSIOŁKU
8. MONA LISA
[29.10.2023, Toruń]
Ha! Indianka szczupła i piękna - reszta postaci na innych obrazach znacznie zniekształcona. Dopatruję się tu okazania niechęci do kultury europejskiej:)). Madonna z dzieciątkiem oczami tego artysty jest jednak urocza.
OdpowiedzUsuńCoś w tym jest, choć może nie chodzi tu o niechęć, lecz krytykę, karykaturę dzieł wielkich mistrzów. Podejrzewam, że ta szczupła i piękna Indianka to jedno z pierwszych dzieł malarskich Botero, zanim wypracował swój styl. Co do Madonny - zgadzam się; także Mona Lisa jest zabawna.
Usuń