Otto Dix był wybitnym artystą XX-wiecznych Niemiec. Zajmował wiodącą pozycję ruchu „Nowa Obiektywność / Rzeczywistość”, który stanowił odwrócenie się od idei romantyzmu i ekspresjonizmu. Artyści tego ruchu starali się odzwierciedlić surowe realia międzywojennego społeczeństwa niemieckiego. Prace wpływały też na takie awangardowe kierunki w sztuce jak dadaizm, kubizm i futuryzm.
Historia Dixa zaczyna się w jego rodzinnym mieście Gera (1906), gdzie jego nauka rzemiosła artystycznego rozpoczęła się u jego nauczyciela, Carla Senffa i wtedy Dix zaczyna malować krajobrazy. Artysta uczy się następnie rzemiosła artystycznego w Akademii Drezdeńskiej. Ważna część wizji Dixa została ukształtowana podczas I wojny światowej, gdy artysta zgłosił się na ochotnika do wzięcia udziału i faktycznie zdobył wyróżnienia walcząc w okopach. Dokumentował lata wojny, wysyłając pocztówki przedstawiające makabryczne sceny walk, bombardowane ziemie i towarzyszy w szoku powojennym.
Jak sam opisywał siebie, był realistą i miał silną potrzebę doświadczenia wszystkiego z pierwszej ręki, zanim mógł przenieść lub przekazać jakąkolwiek scenę w swoich obrazach. Zaskakująco pomimo, że artysta znajdował się na pierwszej linii ognia w I wojnie światowej, potrafił dostrzec piękno w terrorze i zniszczeniu, a nawet wywołać emocje tam, gdzie inni widzieli tylko koszmary wojny. Dix został nazwany patronem groteski, ale przyjął ją i nadal obnażał niemoralność i brak etyki Republiki Weimarskiej.
Dix przedstawiał w swoich pracach rozkład powojennego życia, gdy niemiecka burżuazja zmagała się z wysoką inflacją, bezrobociem i makabrycznym pokazem wojennych kalek i okaleczonych weteranów. Częstymi tematami, które artysta poruszał w swoich pracach były „piękne damy” tamtych czasów, często przedstawiane nago, a ich wady wyolbrzymione do granic karykatury) lub przerażające skutki pól bitewnych. W miarę jak zbliżały się mroczne dni nazistów do władzy, sława Dixa z lat 20. XX wieku rozpadała się, a jego dzieła sztuki zostały pozbawione wartości i ocenzurowane przez reżim nazistowski. Został usunięty ze stanowiska profesora uniwersyteckiego w Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie, a jego praca zostały uznane za zdegenerowane i włączone o dzieł sztuki, które nie mieściły się w ramach nazistowskich standardów.
Podczas II wojny światowej Dix musiał złagodzić swój charakterystyczny styl. Skupił się bardziej na krajobrazach, aby spełnić wymagania praw Führera. Artysta otrzymał powołanie do wojska, a gdy wojna się skończyła,j został uwięziony przez Francuzów. Po powrocie do podzielonych Niemiec, Otto był rozdarty między swoimi zawodowymi relacjami na Wschodzie a domem na Zachodzie. Podczas gdy Niemcy Wschodnie zwróciły się ku socjalistycznemu aspektowi sztuki, skupiając się na temacie pracy, świat sztuki Niemiec Zachodnich przesunął się w stronę Stanów Zjednoczonych i nowych ruchów artystycznych, takich jak ekspresjonizm abstrakcyjny. W świecie, do którego już nie pasował.
Otto Dix jest uważany za kluczową postać ruchu „Nowej Obiektywności / Rzeczywistości” w Niemczech. Był artystą, który miał odwagę przedstawić nieocenzurowane wersje dwóch okrutnych wojen i ponurego, zepsutego społeczeństwa pomiędzy nimi, wykorzystując swoje satyryczne i groteskowe postacie i tematy, aby przekazać bezpośrednie przesłanie poprzez swoje dzieła sztuki.
1. Autoportret
2. Matka i Ewa (1935)
3. Zmartwychwstanie (1949)
4. Triumf śmierci (1934)
5. Portret rodzinny (1925)
6. Oddziały szturmowe w natarciu gazem (1924)
7. Z katakumb w Palermo (1924)
8. Pożegnanie z Hamburgiem (1921)
[19.08.2024, Toruń]
Dziwne te portrety, jakby napiętnowane szczególnym rysem...
OdpowiedzUsuń