KAWIARENKA ROZDZIAŁ 59. ZAGRANICZNY BIZNES

 

ROZDZIAŁ 59. ZAGRANICZNY BIZNES

[w którym poznamy pomyślny, kwiatowy, zagraniczny biznes pani Różańskiej poczyniony z podpowiedzi słynnego różanowskiego producenta iglaków, pana Iłowieckiego; dowiemy się też, że niebawem w kawiarence odbędzie się wesele pani Trojanowskiej z panem Gajowniczkiem]

- Tylko bardzo pana proszę, niech pan uważa i najlepiej jedzie nocą, choć wiem, że podróż nocą męczy - pani Różańska martwiła się bardzo. Była podekscytowana nowym przedsięwzięciem.

- Niech się szefowa nie boi. Wszystko będzie na medal - uspokajał pan Koliński, kierowca. - I na zapas martwic się nie należy. Kurs dopiero pojutrze.

Dwa kawiarniane stoliki w jeden a długi połączono, bo kiedy przybyli do kawiarenki panowie: mecenas Szydełko, inżynier Bek i radca Krach, i zobaczyli jak pani Różańska, pan Iłowiecki i pan Koliński rozprawiają o czymś zawzięcie przy stoliku usytuowanym najbliżej baru, stwierdzili, że miejsca dla całej szóstki (a może i siódemki, bo pan Adam miał w zwyczaju przysiadać się do pana radcy, ilekroć go zobaczy) zabraknie.

Po pierwsze - zacni stali goście kawiarenki chcieli z państwem od roślin i drzewek ozdobnych porozmawiać, wyrażając przy tym swój podziw, w jaki sposób szanownemu państwu udało się przystroić zielenią i wszystkimi kolorami tęczy teren wokół marketu. Po drugie - pan Szydełko z panem Krachem mieli też do pani Różańskiej biznesową sprawę.

Zatem zasiedli wszyscy razem i spożywali nie kawiarniane dania a obfitą kolację, do której poprosili pana Adama, aby ten podał im najpierw różowe Sancerre, a później, już do deseru - koniaczku.

- Łatwo panu tak mówić, a to mój debiut, jeśli chodzi o zagraniczne interesy - tłumaczyła pani Różańska.

- Będzie dobrze, zobaczy pani - uspokajał znajomą pan Iłowiecki, który, bądź co bądź, sam walnie przyczynił się do tego debiutu.

Otóż przez swojego stałego kontrahenta z Niemiec pan Iłowiecki załatwił swojej sąsiadce przez miedzę nabywcę na jej kwiaty. Gratisowa partia róż, hiacyntów, storczyków, cyklamenów, tulipanów a nawet bratków spodobała się i ceną, i wyglądem, po czym podpisano kontrakt i dzisiaj, na dwa dni przed wywozem pierwszej partii róż i storczyków, pani Różańska była strasznie podniecona.

Z jednej strony to niezwykła okazja dostać się z roślinami na wymagający rynek niemiecki, z drugiej zaś przed oczami pani Różańskiej rysowała się obawa o to, czy aby tak delikatny towar wytrzyma podróż i dotrze do celu żywy, radujący nozdrza i oczy, i niezniszczony.

Trzeba przyznać, że panią Różańską podziwiano w miasteczku i okolicach za jej dzielność i pracowitość, ale zmartwień miała bez liku. Już dwa lata upłynęło od czasu, kiedy jej mąż, który stworzył kwiatowy biznes, dostał udaru i chociaż stopniowo, po dziesiątkach zajęć rehabilitacyjnych i sanatoriach, powracał do zdrowia, ale jeszcze w szklarniach i na poletkach doświadczalnych nie robił.

Różańscy mają dwoje dzieci - jedno, syn na studiach, więc wiele przy hodowli nie pomoże. Córka z kolei uczy się w technikum architektury krajobrazu; pilna jest i obowiązkowa - ona prawą ręką swojej matki została, lecz przecież i ona też chciałaby mieć wakacje, do kina iść z chłopakiem, a pracować musi znacznie więcej niż jej rówieśniczki. Prawda, że lubi tę pracę, na ogrodnictwie się zna, na bukieciarstwie, a marzy jej się projektowanie ogrodów, tyle że marzenia marzeniami, a matce pomagać trzeba. A nie jest to tak jak z pracą dla przyszłego architekta, który najpierw rozplanuje nasadzenia roślin ozdobnych, wprowadzi to do komputerowego programu, który pokaże, jak za lat dziesięć te sadzonki, te drzewka i kwiaty się rozrosną i czy takie dzieło spodoba się klientowi. Jeśli tak, to trzeba będzie potem nadzorować nasadzenia, a może i samemu upaprać dłonie po łokcie, a może też coś w planie zmienić.

Pani Różańska zatrudnia tez pracownice: i na stałe, i dorywczo, ale wiadomo, że nie każdy ma serce do tej pracy.

- Początki zawsze są trudne - stwierdził inżynier Bek - ale nich pani powie, czy Niemcy mają tak inny od naszego poziom estetyki?

- Są bardzo wymagający. Pan Iłowiecki może to potwierdzić. Handluje z nimi od dawna.

- To prawda - przyznał producent iglaków - ale jeśli przekona się ich jakością - a od jakości prosta droga do dobrej sprzedaży - to pozostają wierni dostawcy i skłonni do negocjacji cen, korzystnych dla obu stron.

- Jakość pani kwiatów, droga pani - aż nadto widać po tym jak pysznie się przedstawiają wokół marketu - uspokajał radca Krach. - Albo weźmy na ten przykład wygląd pani stoiska w markecie, te bukiety, wiązanki, oprawa cała…

- A to już największa w tym zasługa mojej córki i jednej z pracownic. Mają do tego dryg.

- To ważne. A wie pani, że moja Janeczka często u pani kupuje wiązanki? Na różne okazje kupuje - przypomniał sobie pan mecenas. - I mówi, że po pani wiązankach niczego nie trzeba poprawiać, ani jednego kwiatka ująć, ani też dołożyć.

- Miło to słyszeć - ucieszyła się kwiatowa dama. - Wiecie panowie… podobno… ale odpukać muszę (tu jeden z kawiarnianych stołów został od spodu odpukany)… podobno następną dostawa będą  gotowe wiązanki i bukiety, a mówiliśmy też o szkółkarskiej drobnicy dla dalszej rozsady…. tylko czy się wyrobimy?

- No właśnie - podchwycił temat mecenas Szydełko. - Nie myśli pani o zatrudnieniu  dwu-trzech pracownic?

- Panie mecenasie, rada bym była tak właśnie zrobić, bo mamy trzy wielkie szklarnie, folie i szkółkę z rozsadami - był pan przecież u mnie i widział - to wszystko wymaga rąk do pracy, a w takiej szkółce czy szklarni nie da się wprowadzić pełnej mechanizacji. Złote ręce do tej roboty to miał mój mąż… ale teraz? Co zrobić?

- Wydaje się jednak, że pani małżonek do zdrowia powraca - ośmielił się zauważyć pan radca Krach.

- Wszystko jest na dobrej drodze, choć przeszedł prawdziwą drogę krzyżową z tymi rehabilitacjami. Kiedy pan doktor Koteńko wpada nieraz do nas - wymieniają się z mężem płytami - to za każdym razem podkreśla, że jest lepiej. Mówi, że następuje stopniowe przywracanie do życia tych funkcji organizmu, które uległy blokadzie podczas udaru. Powiada, że ta paskudna, nagle pojawiająca się choroba w bardzo wielu przypadkach pozostawia po sobie trwały ślad, lecz w przypadku mojego męża niekoniecznie tak być musi, a to dzięki wytrwałości Pawła, który zaparł się i pomimo bólu, pomimo niewielkich początkowo oznak poprawy zdrowia, postawił na swoim i trzyma się procedur, które pozwalają mu przywrócić sprawność, zwłaszcza w prawej ręce.

- Doktor Koteńko zna się na rzeczy i jeżeli on stwierdza poprawę, to ona być musi - podkreślił pan radca..

Pani Różańska zdawała się być podbudowana tym stwierdzeniem i przechyliła wraz z innymi kieliszeczek koniaku.

- A co do tego zatrudnienia, pani mecenasie, to jeśli z tymi Niemcami interes nam się powiedzie, to najzwyczajniej w świecie będę musiała zwiększyć zatrudnienie. Ma pan kogoś na uwadze?

- I ja, i pan radca… mamy.

- Muszę pani powiedzieć, że pan radca z panem mecenasem to bardzo często zastępują urząd pracy - odezwał się z uśmiechem pan inżynier.

- Takie mamy czasy, inżynierze. Pan mnie to ja panu. Nie obstawalibyśmy za obibokami, o nie - wtrącił pan radca.

- Dwie chętne do pracy kobiety. Na bezrobociu. Pracowite - reklamował pan mecenas.

- Nie obiecuję, ale jeśli tylko pan Koliński bezpiecznie dowiezie towar, a ja dostane maila, w którym będzie wzmianka o bukietach i wiązankach, to sama się do panów zwrócę.

Pan Koliński pokiwał tylko głową, a inżynier Bek podsumował rozmowę stwierdzeniem:

- Widzi pan, panie Koliński, jak wiele teraz od pana zależy?

Konsumowano właśnie ciasteczka, do których pan Adam przyniósł kawę, a jakże, kolumbijkę. Przyniósł ją i już przy złączonych stolikach pozostał.

- Zdaje się - zaczął Kawiarennik - że niezależnie od tego zagranicznego biznesu, będzie pani miała i u mnie zajęcie.

Pani Różańska czy po tym wypitym uprzednio kieliszku koniaku, czy też w ogóle po rozmowie, wyglądała teraz na rozradowaną.

- Ma pan na myśli to przyjęcie weselne?

Pan Adam łypnął do niej porozumiewawczym okiem, a pan inżynier mało co serniczkiem by się nie zakrztusił.

- A któż to będzie ślubował i przyjęcia sobie robił w kawiarence? - zapytał zaciekawiony.

- A toż pani Trojanowska z panem leśniczym Gajowniczkiem - odparł Kawiarennik.

- No proszę… proszę. A to ci niespodzianka!

- Nie dla wszystkich, mój panie - westchnęła pani Różańska. - Pan radca też już wie o tym.

- I nic pan nie mówisz, przyjacielu? - zagrzmiał pan inżynier.

- Ano nie mówię, bom nie był do tego upoważniony - odparł pan radca Krach.

- Szybko to jakoś postanowili - zauważył mecenas Szydełko.

- A szybko. Ale dorośli są - wyjaśnił pan radca - a może tak im było sądzone i kiedy się o tym dowiedzieli, musieli przyspieszyć?

- Ech, panie radco. Ja bardzo dobrze znam panię Tereskę. Przyjaźnimy się od dawna i to ona uparła się, abym to ja i właśnie w kawiarence, tę nowa salę udekorowała im kwiatami. Tyle że zlecę to swojej córce. Ona się postara. Zobaczycie panowie. 

Z pewnością zobaczą, lecz jeszcze nie dzisiaj. Dzisiaj pomaleńku wieczór dopadł gości przy rozmowie, a kiedy przed samą dwudziestą pojawili się w kawiarence państwo Koteńkowie, kiedy pan doktor dosiadł fortepianu, to można było i całą noc przegadać, a było by komu i z kim.

[pisano po raz pierwszy w Schwabing, tuż pod Monachium, dnia 14.06.2016 roku]

[15.08.2022, Toruń]