Jacob-Abraham-Camille Pissarro urodził się w Charlotte Amalie na wyspie Saint Thomas w Duńskich Indiach Zachodnich (od 1917 to Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych). W latach 1863–1866 mieszkał w Pontoise, gdzie namalował swoje pierwsze dojrzale pejzaże. Tematem obrazów artysty były sceny z życia na wsi i w mieście (m.in. seria scen z Montmartre). Jego dojrzała twórczość wykazuje empatię dla chłopów i robotników, czasami ujawniając jego radykalne poglądy polityczne. Pissarro był mentorem Paula Cézanne’a i Paula Gauguina.
[za Wikipedią]
1. „Czerwone dachy, wiejski zakątek, efekt zimy”
W obrazie tym Pissarro odchodzi od anegdotycznego wyobrażenia o pejzażu. Płaszczyzny znajdują się na powierzchni płótna w równoległym następstwie. Wrażenie głębi jest więc oddane po prostu poprzez zmniejszanie się rozmiarów przedmiotów. Zbocza dachów, o zróżnicowanej barwie od pomarańczowo-czerwonej do brązowej, zdają się rozciągać na całej powierzchni. W tych samych tonach utrzymane są pola i rośliny na pierwszym planie, a także Côte St Denis w tle.
Obraz pochodzi z okresu po 1865 roku, kiedy Pissarro i Cézanne pracowali razem nad tym samym tematem. Jednak wersja Cézanne'a, The Orchard, Côte St Denis, at Pontoise oferuje widok z wyższej półki. Domy i dachy znikają za zasłoną drzew, a efekty kolorystyczne są ograniczone przez tę natrętną roślinność.
2. „Dwie kobiety rozmawiające nad morzem”
.jpg)
3. „Potok na wyspie St. Thomas” (Wyspy Dziewicze)
4. „Wiejski zakątek”
5. „Brzeg Marny”
6. „Przejażdżka na osiołku w La Roche-Guyon”
7. „Pustelnia (Hermitage) w Pontoise”
Przedstawiony tu widok to kręta wiejska ścieżka u podnóża skupiska domów w Pontoise we Francji, znanego jako Hermitage. Camille Pissarro mieszkał tam z przerwami w latach 1866-1883, wybierając wiejskie okolice stolicy prowincji na serię dużych pejzaży, które nazwano jego wczesnymi arcydziełami. Idylla Pissarro, pełna wieśniaków i zadbanych ogrodów, to coś więcej niż tylko uwaga naturalistycznego malarza na postrzeganą rzeczywistość. To kontynuacja francuskiej tradycji akademickiego pejzażu, która rozciągała się od alegorii Poussina do pejzaży Paula Cézanne'a, który zresztą studiował i pracował z Pissarro.
Pissarro pozbawił swoje malarstwo historycznych i sentymentalnych podtekstów, które charakteryzowały pejzaże jego bezpośrednich poprzedników. W mistrzowski sposób wykorzystywał światło i ciemność, wykazując więcej niż tylko zainteresowanie efektami słońca i cienia.
Malarskie konwencje, które Pissarro wykorzystał w Ermitażu, zostały ustanowione przez Gustave'a Courbeta, Edouarda Maneta i szkołę Barbizon, ale obraz jest również produktem swojej epoki. W tym samym roku, w którym Marks opublikował Kapitał, Pissarro zdecydował się przedstawić klasę ludzi, którą wielu krytyków uznało za wulgarny wybór na temat obrazu. Pomijając późniejsze sympatie socjalistyczne Pissarro, jego prace unikały ograniczeń tradycyjnego malarstwa akademickiego, które skupiało się na scenach dalekich od rzeczywistego świata, który miał nadzieję opisać. Ermitaż, jakkolwiek realistyczna wydaje się być arkadyjska scena, należy do pozornie niespełnionego poszukiwania przez Pissarro prawdziwego sposobu obrazowania. Niedługo potem porzucił ten realistyczny styl na rzecz luźniejszego pędzla i efektów atmosferycznych, z których jest powszechnie znany, znaków firmowych impresjonizmu.
8. „Służąca”
9. „Droga z Wersalu do Louvecienne”
Widok na drogę do Wersalu we wsi Louveciennes pod Paryżem został namalowany w 1870 roku. Lewą połowę zajmują postacie dwóch kobiet, które prowadzą rozmowę przez ogrodowy płot, co sytuuje je mocno w świecie realizmu artystycznego, którego deklarowanym celem w połowie XIX wieku była obserwacja życia codziennego. Natomiast w prawej połowie, gdzie ludzie przechadzają się po słonecznej drodze, intensywne efekty świetlne i kolorystyczne stanowią zapowiedź nowych impulsów, jakie impresjonizm miał wnieść do współczesnego malarstwa. Dom na skraju to miejsce, gdzie w tym czasie mieszkał Pissarro z rodziną. Kobieta odwrócona do nas plecami to jego żona, Julie, a dziecko u jej boku to ich córka, Minette. Mała szopa bezpośrednio za tymi dwoma kobietami jest interesująca, ponieważ to w niej artysta przechowywał swoje obrazy pejzażowe po ich ukończeniu.
[07.07.2022, Toruń]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz